تطابق و عشق در روان درمانی

این "یکی از آن هفته ها" بود. تقریباً تمام مشتریان من اوقات سختی را پشت سر گذاشتند و یکی از آنها یک قسمت را با خانواده و مراقبان تجربه کرد که عواقبی را برای ماهها ، شاید سالها در بر خواهد داشت.

در این نوع هفته ، من کارهای زیادی از خودم دارم که باید انجام دهم. بعضی از آن ها انتقال متقابل خودم است. در یک موقعیت به خصوص چالش برانگیز ، من شناسایی عینی زیادی را تجربه کردم ، مکانیزم دفاعی شناخته شده برای کار در یک رابطه درمانی. مشتری ناخودآگاه جنبه های غیر قابل تحمل خود را بر روی درمانگر طرح می کند و درمانگر این جنبه ها را بر روی خودش درونی می کند. نتیجه این است که درمانگر احساسات / عواطف و احساسات مشتری را در درون خود احساس می کند ، گویی که این احساسات از خود او است.

این هفته در گفتگوهای طولانی با مشتری و مراقبان تلفنی تلفنی بودم و ناتوان بودم که کارها را آنگونه که باید پیش ببرم. ساعتها بعد احساس عمیق غم و درد کردم.

من درد زندگی خودم را دارم ، اما این متفاوت بود. من می دانستم که آن متعلق به مشتری من است. احساس می کردم وزنه ای ناآشنا در آن است که مرا پایین می کشد. چند ساعت طول کشید تا فهمیدم این شناسایی تصویری است و بعد تصمیم گرفتم اقدامی انجام دهم.

من به عنوان یک روان درمانگر رسا ، از سودمندی پاسخ هنری برای روند درمانی مشتری خود می دانم. در روزهای دانشجویی ، یکی از راههای استفاده از آن به من آموخته شده است ، پس از جلسه ای با مشتری ، درک بهتر روند درمانی مشتری. من یک سکانس را یاد گرفتم تا خودم را در نقش مشتری در تخیل خود قرار دهم و سپس پاسخی هنری نسبت به آنچه با مشتری می گذرد ایجاد کنم. این می تواند یک مجسمه بدن ، یک نقاشی ، یک حرکت ، شعر نوشتن ، آواز خواندن و غیره باشد.

بنابراین این هفته من به آهنگ ها گوش دادم و آزمایش کردم که اجازه می دهد بدنم به گونه ای حرکت کند که به نوعی دردی را که از تجربه این مشتری احساس کردم منعکس کند. مثل عمق هادس بود. سرانجام ، لیست پخش آهنگ آشنایی را به ارمغان آورد و همانطور که گوش می دادم حرکتی بسیار کند از درون من عبور می کرد که به نوعی به نظر می رسید کلمات را مجسم می کند.

احساس می کردم تقریباً فراتر از توانایی ام کشیده شده است و می توانم به عنوان پلی برای آب آشفته برای این مشتری قرار بگیرم. من فهمیدم که کشش حرکتی مجسم است که برای ایجاد تغییر در احساس آن لحظه باید از نظر جسمی ایجاد می کردم. من بیش از آنکه وزنی راکد باشم ، مظهر یک پل طولانی بر روی آب آشفته شدم.

ما با حضور به عنوان یک مراقب "به اندازه کافی خوب" قادر به نگهداری چیزهایی که برای مشتری های ما تحمل ناپذیر است و ایجاد پل ارتباطی ، به عنوان درمانگر تبدیل می شویم. مشتریان در لحظات خاص هرجا که برگردند احساس درد می کنند. درد به حدی طاقت فرسا است که احساس می کنند قادر به نگه داشتن خود و عملکرد نیستند. ما به عنوان درمانگر ، مشتریان خود را در مواجهه با این درد طاقت فرسا همراهی می کنیم و با این کار متلاشی نمی شویم. به این ترتیب ، ما به نشانه امید به امکان ادغام تبدیل می شویم.

اما برای این کار ، مشتری ما باید احساس کند که ما واقعاً دردی را که تجربه می کنیم "می گیریم" و "با" آنها واقعی هستیم. این تنها در صورتی اتفاق می افتد که مشتری خود را در مرکز توجه و قلب خود قرار دهیم. ما بارها و بارها پیام های مراقبتی ارائه می دهیم ، گاهی اوقات با کلمات ، اما همیشه با چشم ، وضعیت بدن و لحن صدا: من شما را می بینم ، شما را می شنوم ، مراقبم ، من اینجا با شما هستم ، ما این کار را با هم انجام می دهیم.

پلی به عنوان عشق و سازگاری به عنوان عناصر سازنده
هنگامی که ما آن پیام های مراقبت را ارائه می دهیم ، مهمترین عنصر اساسی حمایت از بازماندگان تروما را ارائه می دهیم. ما هماهنگی ، یک روند غیر کلامی بودن در کنار یک شخص دیگر را به شکلی ارائه می دهیم که به طور کامل و پاسخگو برای آن شخص حضور داشته باشد. هماهنگی تعاملی است و با تماس چشمی حمایتی ، آوازی ، گفتاری و زبان بدن فراهم می شود.

تطابق وسیله اصلی والدین برای برقراری ارتباط محبت و ایمنی با کودکان خردسال است. چشمان دوست داشتنی و صدای مهربان والدین به طور تکراری به کودک اطمینان می دهند: شما دیده می شوید و مورد توجه قرار می گیرید. ما شما را دوست داریم و شما را ایمن خواهیم کرد. شما می توانید چیزهای دشوار یا عجیب و غریب را کشف و درگیر شوید زیرا ما اینجا برای شما هستیم. ما به عنوان یک انسان در حضور همسو با مراقبت های اولیه مراقبت می کنیم ، و اگر در روابط بعدی خوش شانس باشیم که آن را دریافت می کنیم ، بیشتر گسترش خواهیم یافت.

حضور حامی ، دوست داشتنی ، قابل پیش بینی ، توجه و توجه یک مراقب هماهنگ ، عنصر اصلی توانایی احساس امنیت در جهان ، درگیر شدن در روابط و ادعای فضای ما در جامعه است.

با این حال ، به روش خود ، همه ما در زندگی خود نقایص هماهنگی را تجربه کرده ایم. همه ما بعضی اوقات به شخص دیگری احتیاج داریم که پل عبور از آب آشفته را برای ما مجسم کند. برای برخی ، این کار توسط یکی از عزیزان نزدیک یا مربی ای که بتواند آن نقش را مجسم کند فراهم می شود. برای دیگران ، پل یک درمانگر است.

در هر صورت ، ما نمی توانیم این کار را به تنهایی انجام دهیم. این فرایندی است که نیاز به متقابل دارد. کسی باید پل را برای دیگری مجسم کند تا زمانی که فرد بی ثبات قادر به تکیه بر آن تجسم باشد و به آرامی این قسمت ها را کشیده و رشد کند و در نهایت به اندازه کافی ثابت شود تا بتواند به تنهایی تجسم یکپارچه شود.

مراقبت و علاقه واقعی یک درمانگر به مشتری ایجاد پویایی در روند درمان به طور کلی و ضربه درمانی به طور خاص است.

سالهای اخیر توجه زیادی را به تروما ، و آسیب رشدی و نقش آن در بهبودی فردی و جمعی جلب کرده است. این یک گام مبارک در مسیر درست است. اما ، جنبه ای غیر مفید از این آگاهی جدید ، تمرکز بر استرس است علائم تخفیف به جای یکپارچه سازی ضربه و یک رویکرد همه سلامتی . بسیاری از روشهای درمانی و درمانگر روشهایی را هدف قرار می دهند که هدف آنها پرداختن به علائم استرس و تأثیر آنها بر مشتری است. درمانگران بجای اینکه در لحظات پریشانی و درد به عنوان بخشی از فرایند درمانی باقی بمانند ، بطور محدود بر تکنیک های مربوط به اشغال زمان و تغییر مسیر پریشانی متمرکز می شوند.

زمانی در فرآیند درمان وجود دارد که باید بر روی رفع علائم استرس تمرکز کنید. (در اینجا بیشتر بخوانید.) اما مهم است که درمانگران تشخیص دهند که درمان علائم استرس مقدماتی است. این خود هدف نیست.

در کار با بازماندگان تروما به لنز وسیع تری نیاز داریم که بر تمام جنبه های سلامتی متمرکز باشد. رفاه کلی بازماندگان باید در مرکز زمان شما با هم باشد ، و غالباً در خارج از وقت با هم باشید. (بیشتر اینجا بخوانید.)

ما به عنوان یک پل عمل می کنیم تا جایی که همه چیز تغییر کند و مشتری بتواند به تنهایی از این قسمت ها پل بزند. این اتفاق معمولاً ابتدا به عنوان بخشی از فرایند درمان اتفاق می افتد ، اما سرانجام ، وقتی خود به خود باشند ، ادامه می یابد. با تمام وجود قلب ، ما برای آن زمانی تلاش می کنیم که مشتری بتواند پیشرفت خود را حفظ کند و آماده است که بدون ما ادامه دهد.

مشتریان ما باید از روز اول بدانند که ما از آنها مراقبت می کنیم ، به آنها علاقه داریم ، به مرور زمان آنها را به گونه ای دوست می داریم که از آنها محافظت کرده و مرزها را حفظ کند. به تدریج آنها به عنوان پلی در میان تجربیات دردناکی که دارند ، به ما اعتماد می کنند. هنگامی که این مهم محقق شد ، ما می توانیم به آنها کمک کنیم تا منابع خود را به عنوان بلوک های سازنده پل خود بر روی آب آشفته اختراع کرده و به آنها متصل شوند.