آیا یک برنامه شلوغ اضطراب و افسردگی را در خلیج فارس حفظ می کند؟
محتوا
فصل تعطیلات در اینجا در دنیای کوچک من با صدای غرش آغاز می شود. این اولین شکرگذاری بدون مادرم است و با نزدیک شدن به آن احساس راحتی می کنم. حالا که دیگر نیازی به پیوستن به او برای بوقلمون در خانه سالمندان نیستم ، کجا خواهم رفت؟ احساس غم و اندوه می کنم: دلم برای او تنگ شده و رانندگی زیبا در سطح ایالت نیویورک را از دست خواهم داد ، اما کاملاً مطمئن هستم که از تنش و اندوه نشستن با بزرگان آشنا که به قول تارنمای تبلیغاتی بریتانیا ، "انتظار برای خدا. "
و مطمئناً ، من این کار را نمی کنم - در عوض ، اضطراب و اندوه خودم را ایجاد می کنم. من وقتی راحت ، مضطرب و تنها هستم کاری را انجام می دهم که همیشه انجام می دهم. من برنامه خود را بارگذاری می کنم زیرا مشغول بودن افسردگی را از شما دور می کند. یا من فکر می کنم
من منتظر می مانم ببینم آیا دوستان نزدیک من همیشگی شکرگذاری را برگزار می کنند یا خیر ، اما امسال آنها می خواهند خانواده را ببینند ، بنابراین این مسئله تمام است. من دعوت به خانواده بزرگ دوست دیگر را می پذیرم ، جایی که غذا عالی خواهد بود ، بیشتر خانواده به یاد نمی آورند که آنها شش یا هفت بار با من ملاقات کرده اند و من فرصتی برای گفتگو با دوستم و وقتی غذا می خوریم ، فرزندانش را ببینیم و پویایی بزرگتر خانواده را نیز مشاهده کنیم. من همچنین به ظروف یک دست می دهم ، چند صندلی تاشو و یک بطری شراب برای شما به ارمغان می آورم و خودم را دوستانه و راحت خواهم دید
کلیسای من بعد از مراسم شکرگذاری عظیم الشأن غذای خود را می گذراند و من برای آن ثبت نام می کنم چون ظهر است و شام دوستم در ساعت 4:30 است. من پیشنهاد می کنم سیب زمینی له شده ، مقدار زیادی سیب زمینی له شده بیاورم ، زیرا هرگز نمی توان آن را زیاد کرد. من از این فرصت لذت می برم که یک وعده غذایی را با افراد دیگری که از خانواده جدا شده اند و احساس تنهایی می کنند ، به اشتراک بگذارم. من یاد می گیرم که چگونه در کلیسایی پر از خانواده به تنهایی بروم و این فرصت خوبی خواهد بود تا ببینم افراد دیگر به تنهایی چه کسی هستند. من متعجب شدم که فهمیدم که من واقعاً منتظر این شام هستم ، و تقریباً متاسفم که دعوت مهربانانه به رئیس بزرگ را پذیرفتم. اما هر دو را می توانم انجام دهم. یا من فکر می کنم
نه یک ، بلکه دو واقعه آشوب: برنامه های دوست صمیمی من ، مارگارت ، تغییر می کند و در همانجا ، من پیشنهاد می کنم ظهر شکرگذاری شکرگذاری را بپزم ، و از برنامه خود برای شرکت در شام در کلیسا صرف نظر می کنم. و تقریباً بلافاصله ، از دوستی که میزبان bash است با من تماس گرفته شده و به من اطلاع می دهند که زمان از 4:30 به 1:30 تغییر کرده است. احساس ناامیدی می کنم ، اما با کمی فکر کردن ، فکر می کنم هنوز هم می توانم هر دو را انجام دهم.
من به مارگارت اعلام کردم که شام ما بیش از ظهر باید در ساعت 5:30 برگزار شود و من پیشنهاد می کنم تپه های سیب زمینی له شده را به شام کلیسا ارائه دهم حتی اگر برای خوردن غذا آنجا نباشم - پیشنهاد با دقت پذیرفته می شود ، و من خوشحالم که به کمک من نیاز است. من غذا را برای شام مارگارت خریداری می کنم ، با هزینه ای نازک ، و برنامه ریزی می کنم تا غذا را به موقع به کلیسا و خانه اش برسانم تا در ساعت 1:30 به اوباش برسم. آسان پزی
من روز چهارشنبه مراجعه کنندگان به درمان را می بینم و کمی خسته شده ام تا ده پوند سیب زمینی را پوست و له کنم. من تصمیم می گیرم که می توانم خدمات کلیسایی را رها کنم و فقط سیب زمینی را رها کنم در حالی که مراسم در حال انجام است. من همه مقدمات را برای صبح پنجشنبه می گذارم. من می توانم آن را انجام دهم
شاید کمی نگران این باشد که ممکن است تمام دوره های آماده سازی چقدر طول بکشد ، من بی خوابی دارم و ساعت 2:30 صبح بلند می شوم و شروع به پوست کندن سیب زمینی می کنم. من آنها را می گیرم ، و سایر آماده سازی ها ، در زمان کافی انجام می شود. من فکر می کنم قبل از تحویل گرفتن همه چیز حدود ساعت 8:30 به رختخواب برگردم ، اما متوجه می شوم که اگر بیدار بمانم ، می توانم غذا را به مارگارت برسانم و ساعت 10:30 قبل از رفتن به نزاع و رفتن به مارگارت به خدمات کلیسا بروم. شام. در خانه ای که جک ساخته است ، مغز من شروع به پاشیدن می کند. اما می دانم که می توانم این کار را انجام دهم.
و این کار را می کنم: من سیب زمینی ، قیمه ، آب گوشت ، آبگوشت لوبیای سبز ، سس قره قاط ، سیار گازدار و یک بوقلمون با مارگارت رها می کنم ، جایی که متوجه می شوم وزارتخانه های من با استقبال خوبی روبرو می شوند. من لاته آورده ام تا به اشتراک بگذارم ، اما برای ماندن دعوت نشده ام. احساس می کنم بسیار عجیب ، ناراحت ، آسیب دیده است. من برای تهیه این شام کارهای زیادی انجام داده ام. سوسو زدن نگرانی در من شعله ور می شود: چه اشتباهی کردم؟ در راه رسیدن به کلیسا ، با جرعه جرعه ای که از شیرینی فوق العاده شیرین خود استفاده می کنم ، چندین امکان ، چندین شکست در خودم پیدا کردم. شاید من به اندازه کافی کار نکردم ، شاید در آوردن غذا بسیار سرسخت بودم ، شاید پخت بوقلمون برای مارگارت خیلی سخت باشد. مطمئناً ارتباط فعلاً کار نمی کند.
من به موقع به کلیسا می روم تا سیب زمینی ها را در اجاق بگذارم تا گرم بمانند. برگزار کننده شام کلیسا به من گفت که شخص دیگری مقدار زیادی سیب زمینی له شده آورده است. الن با رجز گفت: "او ثبت نام نکرد." "متاسفم ، من نمی دانستم." آهسته می گویم ، خوب ، و چشم پوشی از خشم کوتاه عصبانیتم را می گویم. "شاید مردم بتوانند مقداری به خانه ببرند. من بیش از آنچه لازم دارم ، دارم. " سرش را تکان می دهد ، اما چهره اش نشان دهنده حسرت است. شاید او چیزی را در چهره من ببیند ، چیزی که اجازه نمی دهم خودم احساس کنم.
من آشپزخانه را ترک می کنم و به محراب می روم ، آنجا که در یک گلدان تنها می نشینم و به مقدمه گوش می دهم ، مجموعه ای از سرودهای شکرگذاری. متوجه می شوم چه کسی آنجاست: سه یا چهار خانواده دارای فرزند ، دوازده زن از یک خانه گروهی ، یک کشیش کاتولیک از صومعه محلی ، رئیس شورای اسقفی ، وزیر ما و حدود 30 نفر که تنها هستند. بسیاری از ما اعضای میانسالی ، کاملاً تنظیم شده و فعال کلیسا هستیم. با ادامه خدمات ، متوجه می شوم که تقریباً همه ما مجردها در نقاط مختلف با دستمال یا کلینکس چشمهایمان را پاک می کنیم.
اضطراب ضروری می خواند
بلاتکلیفی مزمن: بین یک صخره و یک مکان سخت
امروز بخوانید
چگونه ذهن آمریکایی را ترمیم کنیم
