روانشناسی ژنتیک: چیست و چگونه ایجاد شده توسط ژان پیاژه

محتوا

• روانشناسی ژنتیک یکی از زمینه های تحقیقاتی است که ژان آاگت به تبلیغ آن پرداخت.
• روانشناسی ژنتیک: چیست؟
• ژان پیاژه به عنوان مرجع
• توسعه روانشناسی ژنتیک
• توسعه فکر
• چگونه پیاژه دانش را درک کرد؟

روانشناسی ژنتیک یکی از زمینه های تحقیقاتی است که ژان آاگت به تبلیغ آن پرداخت.

نام روانشناسی ژنتیک احتمالاً برای بسیاری ناشناخته است و مطمئناً بیش از یک مورد شما را به فکر ژنتیک رفتاری می اندازد ، علی رغم این واقعیت که همانطور که توسط پیاژه تنظیم شده است ، این زمینه از مطالعه روانشناسی ارتباط چندانی با وراثت ندارد.

روانشناسی ژنتیک در کشف و توصیف پیدایش اندیشه انسان در طول رشد متمرکز است از فرد بیایید نگاهی دقیق تر به این مفهوم زیر بیندازیم.

روانشناسی ژنتیک: چیست؟

روانشناسی ژنتیک یک رشته روانشناختی است که وظیفه بررسی فرایندهای فکری ، شکل گیری و خصوصیات آنها را بر عهده دارد. سعی کنید ببینید عملکردهای ذهنی از کودکی چگونه رشد می کند و به دنبال توضیحاتی باشید که معنی آنها را پیدا کند. این رشته روانشناسی به لطف مشارکت های ژان پیاژه توسعه یافت، یک روانشناس بسیار مهم سوئیسی در طول قرن 20 ، به ویژه با توجه به ساختار گرایی.

پیاژه ، از دیدگاه سازنده گرایی خود ، فرض کرد که تمام فرایندهای تفکر و خصوصیات فردی ذهن جنبه هایی است که در طول زندگی شکل می گیرد. عواملی که می توانند در توسعه سبک خاصی از تفکر و دانش و هوش مرتبط تأثیرگذار باشند ، اساساً هرگونه تأثیر خارجی است که فرد در طول زندگی خود دریافت کند.

ممکن است این نام روانشناسی ژنتیکی را گمراه کند و فکر کند که این ارتباطی با مطالعه ژنها و DNA به طور کلی دارد. با این حال ، می توان گفت که این رشته از مطالعه ارتباط چندانی با وراثت بیولوژیکی ندارد. این روانشناسی از آنجا که هست ژنتیکی است به پیدایش فرایندهای ذهنی می پردازد، یعنی اینکه کی ، چگونه و چرا افکار انسان شکل می گیرد.

ژان پیاژه به عنوان مرجع

همانطور که قبلاً دیدیم ، نماینده ترین شخصیت در مفهوم روانشناسی ژنتیک ، شخص ژان پیاژه است که خصوصاً در روانشناسی رشد ، به همراه فروید ، یکی از تأثیرگذارترین روانشناسان در نظر گرفته می شود. و اسکینر

پیاژه پس از اخذ دکترای زیست شناسی ، تحت تعلیم و تربیت کارل یونگ و اوژن بلوئر شروع به تعمیق در روانشناسی کرد. مدتی بعد ، او به عنوان معلم در مدرسه ای در فرانسه شروع به کار کرد ، جایی که او با شیوه رشد شناختی کودکان ارتباط دست او داشت ، که باعث شد او تحصیلات خود را در روانشناسی رشد آغاز کند.

در حالی که در آنجا بود ، علاوه بر علاقه به درک چگونگی شکل گیری فرایندهای فکری از همان کودکی علاقه مند شد با توجه به مرحله ای که کودک در آن قرار دارد ، چه تغییراتی در حال انجام است و اینکه چگونه این می تواند در دراز مدت ، در دوره نوجوانی و بزرگسالی آنها تأثیر بگذارد.

اگرچه اولین مطالعات وی چیزی بود که عمدتاً مورد توجه قرار نگرفت ، اما از دهه شصت بود که شروع به کسب شهرت بیشتر در علوم رفتاری و به ویژه در روانشناسی رشد کرد.

پیاژه می خواست بداند که چگونه دانش شکل گرفته و به طور خاص تر ، چگونه از دانش شیرخوارگی ، که در آن توضیحات ساده از "اینجا و اکنون" بسیار زیاد است ، به یک توضیح پیچیده تر ، مانند بزرگسالان ، در که تفکر انتزاعی جایی دارد

این روانشناس از ابتدا سازنده کار نبود. هنگامی که او تحقیق خود را آغاز کرد ، تحت تأثیر چندین تأثیر قرار گرفت. یونگ و برولر که تحت تعلیم و تربیت او تحصیل می کردند ، نزدیکتر به روانکاوی و نظریه های اوژنیک بودند ، در حالی که روند کلی تحقیقات تجربی گرایانه و خردگرا بود و گاهی اوقات به رفتارگرایی نزدیکتر بود. با این حال ، پیاژه می دانست چگونه با انتخاب موضعی از نوع تعامل گرایانه ، بهترین گزینه را برای هر شاخه استخراج کند.

روانشناسی رفتاری ، به رهبری بورهوس فردریک اسکینر ، بیشترین کسانی بودند که از منظر علمی سعی در توصیف رفتار انسان داشتند ، بیشترین دفاع را داشتند. رادیکال ترین رفتارگرایی دفاع می کرد که شخصیت و ظرفیت های ذهنی به طریقی کاملاً وابسته به محرک های بیرونی که فرد در معرض آن بود بستگی دارد.

اگرچه پیاژه تا حدی از این ایده دفاع کرد ، اما او جنبه های خردگرایی را نیز در نظر گرفت. عقل گرایان معتقد بودند که منبع دانش بر اساس دلیل خود ما استوار است ، که چیزی درونی تر از آنچه تجربه گرایان از آن دفاع می کردند ، است و این همان چیزی است که ما را وادار به تفسیر جهان به روشی بسیار متغیر می کند.

بنابراین ، پیاژه دیدی را انتخاب كرد كه در آن او علاوه بر روشی كه آن محرك یاد می گیرد ، هم اهمیت جنبه های خارجی فرد و هم دلیل و توانایی خود را برای تشخیص بین آنچه باید آموخته شود ، تركیب كرد.

پیاژه فهمید که محیط عامل اصلی رشد فکری هر یک است ، با این حال ، نحوه تعامل فرد با همان محیط نیز مهم است ، که باعث می شود در نهایت دانش خاصی به دست آورند.

توسعه روانشناسی ژنتیک

هنگامی که بینش تفکر تعاملی وی تثبیت شد ، و در نهایت به همان گونه که امروزه فهمیده می شود ، به سازه گرایی پیاژه تبدیل می شود ، پیاژه تحقیقی را انجام داد تا دقیقاً روشن کند که رشد فکری کودکان چیست.

در ابتدا ، روانشناس سوئیسی داده ها را به روشی مشابه روش انجام تحقیقات سنتی تر ، جمع آوری کرد ، اما این کار را دوست نداشت ، به همین دلیل تصمیم گرفت روش خود را برای تحقیق در مورد کودکان اختراع کند. در میان آنها بودند مشاهده طبیعت گرایانه ، بررسی موارد بالینی و روان سنجی.

از آنجا که او در ابتدا با روانکاوی در ارتباط بود ، در زمان پژوهشگری خود نمی توانست از استفاده از روشهای معمول این جریان روانشناسی اجتناب کند. با این حال ، او بعداً آگاه شد که روش روانکاوی چقدر تجربی کم است.

پیاژه در راه تلاش برای تشخیص چگونگی تولید اندیشه انسان در طول رشد و مشخص کردن آنچه كه وی روانشناسی ژنتیك می فهمد ، كتابی نوشت كه در آن سعی كرد هر یك از كشفهای خود را به دست آورد و بهترین راه را برای پرداختن به مطالعه رشد شناختی در دوران کودکی: زبان و تفکر در کودکان خردسال .

توسعه فکر

در روانشناسی ژنتیک ، و از دست پیاژه ، برخی از مراحل رشد شناختی ارائه شده است، که به ما امکان درک تکامل ساختارهای ذهنی کودکان را می دهد.

این مراحل همان مراحل بعدی است که ما می خواهیم خیلی سریع به آنها بپردازیم و فرآیندهای ذهنی برجسته در هر یک از آنها را به سادگی برجسته می کنیم.

چگونه پیاژه دانش را درک کرد؟

از نظر پیاژه ، دانش یک حالت ایستا نیست ، بلکه یک فرایند فعال است. سوژه ای که سعی در دانستن موضوع یا جنبه خاصی از واقعیت دارد با توجه به آنچه سعی در دانستن آن دارد تغییر می کند. یعنی تعاملی بین موضوع و دانش وجود دارد.

تجربه گرایی از ایده ای برخلاف Piagetian دفاع کرد. تجربه گرایان استدلال می کردند که دانش یک حالت انفعالی است که در آن موضوع دانش حاصل از تجربه معقول را در خود دارد ، بدون اینکه نیازی به مداخله پیرامون او برای کسب این دانش جدید باشد.

با این حال ، بینش تجربه گرایانه اجازه نمی دهد که به روش قابل اعتماد چگونگی پیدایش اندیشه و دانش جدید در زندگی واقعی توضیح داده شود. مثالی از این را با علم داریم که دائماً در حال پیشرفت است. این کار را با مشاهده انفعالی جهان انجام نمی دهد ، بلکه با فرضیه بندی ، اصلاح استدلال ها و روش های آزمون ، بسته به یافته های انجام شده متفاوت است.