چگونه با اضطراب اجتماعی مبارزه کنیم: آداب و معاشرت را برگردانید!

اگر از اختلال اضطراب اجتماعی رنج می برید ، اجازه ندهید کسی شما را شرمنده کند و فکر کند این فقط خجالتی بودن است. این نیست این یک تشخیص سلامت روان شناخته شده است که با ترس و ناراحتی شدید در موقعیت های اجتماعی مشخص می شود ، بیش از 15 میلیون بزرگسال را تحت تأثیر قرار می دهد و عملکرد روزانه را مختل می کند. شما ممکن است از اینکه دیگران مورد موشکافی قرار بگیرند یا مورد قضاوت قرار بگیرند ، یا اشتباه کنید ، یا خجالت بکشید. ممکن است دچار علائم جسمی مانند تعریق ، لرزیدن ، ضربان قلب سریع و حالت تهوع شوید. اینها اغلب منجر به اجتناب از تعاملات ضروری روزمره می شود. علت هنوز مشخص نشده است: شواهدی از یک مولفه ژنتیکی وجود دارد ، اگرچه محیط نقش مهمی دارد.

من در زندگی خود زمانی را به یاد نمی آورم که با اضطراب اجتماعی دست و پنجه نرم نکنم. وقتی کلاس دوم بودم ، معلمم من را برای ناهار به خانه اش دعوت کرد و من خیلی وحشت کردم. اگر من نتوانستم غذایی را که او سرو کرده بخورم؟ مجبور شدم چیزها را به روشی خاص برطرف کنم وگرنه وحشت می کردم. من نمی خواستم بی ادب باشم ، اما کاملاً ممکن بود که او نوعی کسی باشد که ممکن است در ساندویچ های ماهی تن خود خیارشور بگذارد. چگونه قرار بود با آن کنار بیایم؟

مناسبت های اجتماعی برای من یک رمز و راز بود: مردم ظاهراً داوطلبانه در آنها مشغول بودند. چرا؟ چرا آنها خود را از این طریق عبور می دهند؟ هیچ کس نمی دانست که از هر رویدادی چه انتظاری داشته باشد - انسان بسیار غیرقابل پیش بینی است. من از یک مهمانی یا یک رقص یا یک پیک نیک به خانه می آمدم که در اثر تلاش برای جعل لذت کاملا خسته شده ام و با غیرت محافظت می کنم. به نظر می رسید که همه افراد دیگر قوانین را می دانند. فکر کردم که آن کلاس نیمه نهایی را از دست داده ام و خیلی خجالت آور نیست که الان بخواهم دوره تازه ای بخواهم.

بنابراین خیلی زود ، در تلاش برای پاک کردن هنجارهای اجتماعی که به نظر می رسید هرکسی آن را امری عادی تلقی می کند ، من شروع به جمع آوری کتابهایی در خصوص آداب و معاشرت کردم: نسخه های قدیمی و زردرنگ درباره نحوه صحیح خوردن یک کاناپه ، یا نحوه مخفی کردن دستمال خود آستین من فهمیدم که اگر تکه ای از مچ دست یا استخوان ماهی را گاز بگیرید ، قرار بود "با ظرافت" - همه کتابهایی که "با ظرافت" گفته شده است ، ذره متخلف را از دهان خود خارج کنید و در کنار بشقاب خود قرار دهید. چنین اطلاعاتی من را آرام نمی کرد و من از این دانش که در این دنیای پر آشوب و آشفته حداقل در یک لحظه دست و پا زدن تسلط دارم ، ساعتها آن کتابها را مرور می کردم.

اما هر چه بزرگتر شدم جامعه تغییر کرد و این به دلخواه من نبود. در دهه 70 شما قرار بود اجازه دهید همه چیز آویزان شود ، به هوا پرتاب کنید و فقط با جریان کار پیش بروید. امیلی پست هرگز یکبار با جریان کار نکرد. احساس می کردم گمشده و مربع و از رده خارج هستم و اضطرابم در مورد معاشرت به طور تصاعدی بدتر می شود. چگونه قرار بود "با آن" ظاهر شوم ، وقتی خیلی سرحال هستم؟ کشف جواب خیلی طول نکشید: شراب Boone's Farm Strawberry Hill.

شاید چون اضطراب من خیلی عمیق بود ، من همیشه موفق می شدم دو برابر دوست دخترانم مشروب بخورم. ته عطش ته من ته نداشت. از بعضی جهات ، این چیز خوبی است که من اینقدر مست کردم ، زیرا از آنچه گفتم یا کردم خاطره ای لکه دار دارم. من می دانم که ، به شدت متاسفم ، الکل مرا به نوئل ترسو تبدیل نکرد. دور از آن. من نوعی مستی دست و پا چلفتی و احساسی بودم که روی همه آویزان بود و گفت: "خیلی دوستت دارم" من به خود می لرزم و فکر می کنم هرگز به طور آشکاری از کنترل خارج شده ام. دختری که نمی توانست در ماهی تن خود یک ترشی جا بیاندازد توجه کمی به نوع مردانی که او را به تخت خود می برد پرداخت.

اکنون که بیش از 18 سال هوشیارم ، وضعیت زندگی آن تا حدودی پاک شده است. من بالشم را برای خودم نگه می دارم و با غرق شدن در عشقم خسته تر می شوم. رفتار درمانی شناختی نیز معجزه کرده است - این به من پوچی افکارم نشان داده است. به دور از لیزر کردن کاستی های من ، مردم احتمالاً حتی به من فکر نمی کنند ، بلکه به طور کلی به چیز دیگری فکر می کنند (معمولاً خود آنها). این خرد روح من را راحت کرده است ، اما باید اعتراف کنم که وقتی در مورد یک شام آینده وسواس می کنم ، همیشه به اندازه کافی آرام نمی شود. برای این منظور ، باید کتابهایم را بیرون بیاورم و دوباره بررسی کنم چه کسی ابتدا به چه کسی معرفی می شود ، و در کجا باید لیوان آب خود را در آن قرار دهم ، و چگونه با احتیاط به پیشخدمت علامت دهم.

اما آداب و معاشرت بسیار بیشتر از این است که بدانید چند بار در چنگال سالاد وجود دارد. خوش اخلاقی به ما کمک می کند تا با افراد دیگر گفتگو کنیم. آنها نحوه تعامل بدنی را پیشنهاد می کنند. آنها لبه های ناهموار تماس نزدیک را صاف می کنند. به طور خلاصه ، آنها با ایجاد شیوه ای مودبانه و مورد انتظار ، از عدم اطمینان مشارکت اجتماعی می کاهند. شاید این برای شما خیلی شیک و رسمی به نظر برسد. شما ممکن است شکایت کنید که این جریان روان بودن تعاملات اجتماعی را از بین می برد. اما به نظر من ، این چیز خوبی است. بنابراین اگر خطر به خطر افتادن از خودانگیختگی را داشته باشیم چه می کنیم؟ تا آنجا که به من مربوط می شود ، خودانگیختگی فقط کلمه دیگری برای عدم اطمینان است. و هر چیزی که عدم اطمینان را کاهش دهد مطمئناً بر روی اعصاب من اثر آرام بخشی خواهد گذاشت.

آداب و معاشرت در هسته خود بر اساس توجه به احساسات شخص مقابل است. تنها قانونی که باید به آن تسلط پیدا کنید قانون طلایی است: با دیگران همانطور که دوست دارید با شما رفتار کنند رفتار کنید. یا همانطور که نسخه من در سال 1938 از کتاب Manners for Moderns می گوید ، "ادب این است که انجام دهد و بگوید / مهربان ترین کار را به مهربانترین شکل انجام دهد." اگر من بخواهم فردا وارد جامعه ای شوم که همه متعهد شده بودند این حد را رعایت کنند ، مشتاقانه خواهم بود - نه ، جهنم ، من هیجان زده خواهم شد - تا آشنایی خود را انجام دهم.