جی سوئیس فرگوسن؟

همانطور که امروزه توماس پین ، جون استوارت با صراحت بیان کرد ، "2014 سال خوبی برای مردم نبود." در سال 2014 ، جمعیت ابولا در آفریقای غربی ویران شد و آن را به ایالات متحده و اروپا رساند. یک دیکتاتور سرخوش و حساس بیش از حد سعی می کند جلوی دیده شدن یک فیلم هالیوود را بگیرد. و پناهندگان در سودان جنوبی هزاران نفر از خشونت هایی که جوانترین کشور جهان را تحت فشار قرار داده است فرار می کنند. در این سال گذشته ، جهان شاهد داعش بود که کل منطقه را وحشت زده می کند - وضعیتی که طی چند ماه گذشته فقط شدت یافته است. روسیه به طور غیرقانونی به یک کشور مستقل حمله کرد. و پلیس غیرنظامیان سیاه پوست غیر مسلح را در خیابانها و پارکهای شهرهای آمریکا ، در پیاده روهای ما و در والمارت کشتند.

اعتراضات ناشی از قتلهای پلیس در ایالات متحده مجدداً زخمی را باز کرد که هرگز التیام نیافته است. بسیاری از مردم با این درک مواجه شده بودند که جامعه "پس نژادی" که فکر می کردند در آن زندگی می کنند یک خانه کارتن شکننده است ، یک رویای لیبرال. برای برخی ، واقعیت های روزمره آنها در برخورد با اقتدار و قدرت در این کشور در تلویزیون ها و مانیتورهای رایانه ای گچ گرفته شده بود. با نظامی گری نیروهای پلیس در سراسر کشور و اداره ظاهراً اتفاقی نیروی کشنده بر شهروندان آمریکایی ، تعداد بیشتری از آنها به هسته اصلی خود متزلزل شدند. برای دیگران هنوز احساس آنها در مورد اعضای دیگر "نژادها" موجه به نظر می رسید: سیاه پوستان اراذل و اوباشی بودند که به دنبال دلایل قانون شکنی بودند ، در حالی که سفیدپوستان نژادپرست جنگ طلب بودند و هیچ نگرانی برای رفاه مردم رنگ

جهان شاهد این بود که شهروندان در فرگوسن و سراسر ایالات متحده در اعتراض به آنچه که آنها به عنوان قتل غیرعادلانه هموطنان آمریکایی خود تصور می کردند ، به خیابان ها ریختند ، اما توسط اصطلاحا خبرگزاری ها مورد تمسخر قرار گرفتند و توسط پلیس که بیشتر شبیه واحدهای نظامی بود ، مورد حمله قرار گرفتند از صلحبانان جامعه. در حالی که برخی از رهبران تلاش کرده اند احزاب مختلف را گرد هم آورند و از همه آمریکایی ها خواسته اند که با شیاطین جمعی ما مقابله کرده و با نابرابری های سیستمی که در فرهنگ ما وجود دارد مقابله کنند. تنش ، ویتریول و هرج و مرج حاکم بر این روز تا کنون است. قتل شهروندان عمدتاً سیاه پوست توسط پلیس عمدتا سفیدپوست ، شدت واکنش پلیس و طرفداران آنها به اعتراضات و تمایل هر دو طرف به خشونت باعث شده است که بسیاری از آنها بپرسند که "آیا به دلیل چیزی ذاتی در ذات انسان ماست؟ "

در 7 ژانویه 2015 ، در فاصله 4300 مایلی فرگوسن ، میسوری ، بشریت و تمدن ضربه جمعی دیگری را متحمل شدند. هنگامی که تروریست ها به دفاتر شارلی ابدو حمله کردند و دوازده نفر را کشتند ، ما یک بار دیگر با یک فاجعه انسانی روبرو شدیم و مجبور شدیم بررسی کنیم که چرا برخی از این افراد مایل به کشتن بیش از فرهنگ ها ، عقاید یا رنگ پوست هستند. از نظر ظاهری ، ممکن است به نظر برسد که حمله شارلی ابدو و نیروی کشنده ای که پلیس در ایالات متحده از آن استفاده می کند اشتراکات کمی فراتر از حضور مردان دارای اسلحه دارد. از این گذشته ، افسران دخیل در این تیراندازی ها و خفگی ها قانون را همانطور که در لحظه مناسب می دانستند اجرا می کردند و شواهد کمی وجود دارد و یا هیچ دلیلی وجود ندارد که آنها افرادی را که کشته اند هدف قرار دهند. تروریست ها کارمندان شارلی ابدو را به دلیل کارتون های التهابی و تفسیرهایی که به پیامبر اسلامی محمد (ص) انتشار یافته ، هدف قرار دادند. دو افسر پلیس ، کارگر نگهداری و بازدید کننده ای که در جریان حمله کشته شدند ، خسارت جانبی بودند.

در حالی که من هرگز افسران پلیس ، اکثریت افرادی که با افتخار ، احترام و شجاعت به جوامع خود خدمت می کنند را با تروریست ها برابر نمی دانم ، اما پایه های اساسی اقدامات آنها ارتباط مشترکی دارد که در عمق تاریخ تکامل ما مدفون است. هر دو ریشه در ذات انسان دارند.

"طبیعت" یک اصطلاح شارژ شده است ، و کسانی هستند که به دروغ "طبیعت" یا "طبیعی" را با اجتناب ناپذیر ، از پیش تعیین شده یا بی تقصیر برابر می کنند. هنگامی که من و بسیاری دیگر از اصطلاح "طبیعی" استفاده می کنیم یا در مورد "طبیعت" یک گونه صحبت می کنیم ، ما به صفات معمولی گونه اشاره می کنیم که به طور منظم در جمعیت های وحشی یا طبیعی ایجاد می شوند و مشاهده می شوند. با گسترش این معیارها به انسان ، می توان صفاتی را ثبت كرد و مورد مطالعه قرار داد كه به طور منظم در فرهنگ های انسانی رشد كرده و مشاهده می شوند و بنابراین گونه های معمولی هستند. صفتی که بخشی از ذات انسان باشد اجتناب ناپذیر ، از پیش تعیین شده و بی عیب و نقص نیست. صفتی که بخشی از طبیعت انسان است برای گونه های ما معمولی است و در فرهنگ های مختلف مشاهده می شود. با تسلیم شدن در برابر عذرخواهی ها ، که معنای اصطلاحات علمی را برای پیشبرد برنامه های خود می پیچانند ، ما به افراد غیر دانشمند اجازه می دهیم بحث را تنظیم کنند ، و در پایان داده های مهم را نادیده می گیریم - داده های مربوط به طبیعت ما به عنوان یک گونه.

انسان ها به طور طبیعی درون گروهی تشکیل می شوند و با بدگمانی ، بی اعتمادی و خصومت با دیگران رفتار می کنند. ما به ذات خود ، بیگانه هراسی هستیم. درون گروهی و بیگانه هراسی به همین دلیل است که سربازان مایلند برای همدیگر بمیرند و انسان های دیگر را بکشند ، و چرا خشونت می تواند به راحتی در طول مسابقات ورزشی فوران کند. برای استفاده از یک عبارت بیش از حد ، در گروه ها و بیگانه هراسی "بخشی از DNA ما است." نیازی نیست که به ما آموزش داده شود که در گروه ها شکل بگیریم ، یا رفتارهای تهاجمی نسبت به افراد خارجی داشته باشیم.

فقط باید به ما یاد داده شود که به کدام گروه ها بپیوندیم و چه کسی متعلق نیست.

کشته شدن افراد از یک گروه توسط مردان دیگر گروه ها ، به ویژه هنگامی که عدم تعادل قدرت وجود داشته باشد و تهدیدی متوجه آن باشد ، بخشی از طبیعت انسان است. این زمان ، فرهنگ و شرایط را برش می دهد و متأسفانه بخشی از تاریخ ما و امروز ما به عنوان یک گونه است. در این زمینه ، فاجعه در فرانسه و ایالات متحده جای تعجب ندارد. در واقع ، آنها قابل پیش بینی هستند و با همان پاسخهای رفتاری پایه تأمین می شوند.

مردان جوان سوق داده می شوند تا به گروه بپیوندند و در گروه پذیرفته شوند ، که اغلب در معرض خطر بزرگ شخصی قرار دارند. این انگیزه نتیجه فشارهای تکاملی بر جمعیت انسان و همجنسگرایان است ، طی هزاره ها برای نرها برای ایجاد اتحاد با یکدیگر. این اتحادها بین افراد صورت می گیرد و در رقابت در یک گروه کمک می کند ، اما سطح دیگری از پیوند وجود دارد که لازم است گروه ها به طور مشترک با یکدیگر نبرد کنند. نرهای انسانی ، دقیقاً مانند دلفین های بطری و پسرعموهای شامپانزه ما ، "سطح دوم" یا "اتحاد فوق العاده" را تشکیل می دهند که منجر به پیوند بیش از سه نر از یک گروه در مقابل همه مردان از یک گروه خارج می شود.

مردانی که به مقر شارلی ابدو حمله کردند ، شناسایی شده به عنوان اعضای یک گروه خاص ، القاعده ، و دیگران را به عنوان یک فرد خارجی می دیدند. آنها کارمندان شارلی ابدو را دشمن می دانستند ، آنها توسط رهبران گروه خود مجبور به اقدام علیه آنها شدند ، و آموزش و قدرت شلیک به آنها داده شد تا عدم تعادل قابل توجهی در قدرت ایجاد کنند. گزارش شده است که افراد مسلح دارای اسلحه های تهاجمی از نوع AK-47 ، اسلحه های اتوماتیک ، اسلحه های توکارف ، یک نارنجک راکتی و یک قبضه اسلحه کمری بودند. پاداش احتمالی اعمال آنها پذیرش کامل گروه ، به عنوان قهرمانان و شهدای بالقوه خواهد بود. فراتر از پاداش دنیوی ، به عاملان این جنایت گفته شد که انتظار دارند آنچه همه شهدای مرد اسلام دریافت می کنند ، هفتاد و دو باکره در هنگام مرگ در بهشت ​​در انتظار آنها هستند.

به مهاجمان گفته شد كه از كدام گروه هستند ، كه در آن گروه عضو نيستند ، و ماموريت خود را براي عمل به روشهاي ترسناك غير منطقي "ديگري" ارسال كردند.

افسران پلیس که در حملات مرگبار در ایالات متحده شرکت داشتند ، همه اعضای یک گروه بودند که طی بیست سال گذشته بیشتر و بیشتر مشخص شده است. در حالی که S.W.A.T. تیم ها و سایر واحدهای تاکتیکی ویژه برای چندین دهه در بخشهای پلیس بزرگ شهر وجود داشته است ، تقاضا برای یک نیروی پلیس نظامی بیشتر در آگاهی آمریکا در 28 فوریه 1997 در هالیوود شمالی ، کالیفرنیا جلب شد. دو گشت زنی در حوالی ساعت 9:15 صبح با سرقت از یک بانک اتفاق افتادند و دو نفر از عاملان جبهه با زره پوش تمام بدن ، اسلحه های هجومی به سبک نظامی و بازوها را ملاقات کردند. اولین افسران حاضر در صحنه و پشتیبان گیری فوری آنها ناامیدانه از یک درگیری که بیش از چهل دقیقه به طول انجامید که منجر به زخمی شدن 6 غیرنظامی و 10 افسر پلیس شد ، هر دو عامل کشته شدند ، و ایجاد یک تغییر لرزه ای در نحوه مشاهده عموم مردم مسلح کردن پلیس در آمریکا.

یکی از محصولات جانبی ناخوشایند نظامی گری پلیس در کشور ما ، انزوای آنها به عنوان یک گروه متمایز بوده است. افسرانی که آن شهروندان جوان را به قتل رساندند ، خود را عضوی از "فرهنگ پلیس" می دانستند و متفاوت از عموم مردم بودند. این نگرش در بین پلیس در همه سطوح گسترده است و اغلب در ابتدایی ترین سطح مورد تشویق قرار می گیرد. فرهنگ سازی دانش آموزان به یک نظم "برادرانه" انجام می شود و "سپر آبی" نتیجه آن بسیار موثر است. در واقع ، فقط گروه های درون گروهی که در واحدهای نظامی مشاهده می شوند با گروه های درون پلیس رقابت می کنند. آنچه در قالب اعتراضات در پاییز و زمستان 2014 در سراسر ایالات متحده شاهد بودیم ، تشکیل گروهی از شهروندان خشمگین بود که توسط گروهی که پلیس را در سراسر آمریکا تشکیل می دهند ، احساس خطر می کنند.

بسیاری معتقدند که گروه متمایز متشکل از نیروهای پلیس در سراسر کشور ما ضروری است. افسران پلیس هر روز زندگی خود را سر خط می کشند و باید در سطحی که در بیشتر مشاغل دیگر دیده نشده است به یکدیگر اعتماد کنند. برادری پلیس اعضای خود را فراهم می کند ، قدرت و محافظت می کند ، و در بسیاری از موارد آنها و دیگران را در امان نگه می دارد. در واقع ، تشخیص پلیس به عنوان یک زیرمجموعه خاص در جامعه نیازی به درگیری و مرگ و میر ندارد. بیشتر افسران پلیس می توانند خود را به عنوان اعضای فرهنگ پلیس و جوامع بزرگتری که در آن خدمت می کنند معرفی کنند و تهدیدی برای عموم مردم نیستند.

با این حال ، افسران درگیر در این موارد با شهروندان خود درگیر نشدند و نتایج کشنده بودند. در عوض ، افسران این شهروندان را به عنوان اعضای گروه دیگر و تهدیدهای متمایز می دانستند. این واقعیت که افسران و شهروندان از اقوام مختلف بودند و شهروندان از گروه های قومی بودند که اغلب در رسانه ها ، مردم و ادارات پلیس با جرم و جنایت در ارتباط بودند ، مهمترین مسئله این معما است. از نظر تک افسران مرد درگیر ، مردانی که با آنها روبرو می شدند از یک گروه خارج بودند و تهدیدی بالقوه کشنده برای افسران بودند. بعلاوه ، افسران مسلح به سلاح و آموزش هایی بودند که عدم تعادل قدرت را فراهم می کرد. به طرز غم انگیزی ، این افسران به شیوه های اولیه بسیار عمیق تر از سوگندهایشان برای محافظت و خدمت ، و آموزش آکادمی آنها ، همیشه پاسخ می دادند. آنها رفتارهایی را انجام داده اند که مردان گونه های ما و اجداد ما برای صدها هزار ، اگر نه میلیون ها سال ، از آنها رفتار می کردند.

افسران پلیس درگیر این تعاملات کشنده می دانستند که به کدام گروه تعلق دارند ، که به آن گروه تعلق ندارند ، و به شیوه های غیرمنطقی و ترسناک "دیگری" واکنش نشان دادند.

فاجعه هایی که در پاریس و خیابان های ایالات متحده اتفاق افتاد ، عنصر خطرناک طبیعت انسان را برای ما آشکار می کند که باید کنترل کنیم. مردان بشر مستعد تشکیل گروه های دیگر و رفتار تهاجمی نسبت به مردان خارج از آن گروه ها هستند. در برخی موارد ، هنگامی که عدم تعادل قدرت وجود دارد ، این تعاملات تهاجمی می تواند کشنده باشد. نادیده گرفتن این واقعیت از طبیعت انسانی ، محکوم کردن جوامع ما به تماشای تکرار الگوها است. اگر ما می خواهیم سیاستی را ایجاد کنیم که بر رفتار تأثیر بگذارد ، و منجر به بهبود شرایط اکثر شهروندان شود ، باید ماهیت خود را بپذیریم و درک کنیم ، حتی اگر از حساسیت های ما بیزار باشد. اگر بخواهیم به عنوان یک جامعه به جلو حرکت کنیم ، باید با جنبه تاریک خود مقابله کنیم.

پرزیدنت اوباما در سخنرانی خود در ایالت اتحادیه ، طناب راست را زد وقتی که گفت ، "ما ممکن است نظرات مختلفی در مورد وقایع فرگوسن و نیویورک داشته باشیم. اما مطمئناً می توانیم پدری را درک کنیم که از پسرش می ترسد بدون آزار و اذیت نمی تواند در خانه راه برود. مطمئناً ما می توانیم همسری را درک کنیم که تا زمانی که افسر پلیس که با او ازدواج کرده است از درب ورودی در انتهای شیفت خود عبور نکند آرام نخواهد گرفت. " ما باید فراتر از توده های فرهنگی سطحی "اراذل و اوباش" ، "پلیس" یا حتی "جهادگر" یا "کافر" باشیم. ما باید به شهروندان و رهبران خود آموزش دهیم تا بفهمند که ما عضوی از "درون گروه" عظیمی به نام "هومو ساپینس" هستیم و اشتراکات بسیار بیشتری از آنچه بین ما تقسیم می شود ، داریم. انسانها همیشه در گروه های کوچکتر تشکیل می شوند و ما هرگز همه دور هم جمع نخواهیم شد تا در سراسر کره زمین دست یکدیگر را بگیریم یا کومبایا بخوانیم. چالش ما این است که اختلافات بین این گروهها را به حداقل برسانیم ، وقتی می توانیم نقاط مشترک را پیدا کنیم ، و با استفاده از درک خود از ماهیت انسانی ، بدون چشم پوشی از آن ، اختلافات را کاهش دهیم.