کارن هورنی و نظریه او درباره شخصیت عصبی

محتوا

• هورنی یکی از اولین نمایندگان نئو فرویدیسم و ​​روانشناسی فمینیستی بود.
• بیوگرافی کارن هورنی
• نئو فرویدیسم و ​​روانشناسی فمینیستی
• روان رنجوری ، خود واقعی و تحقق بخشیدن به خود
• انواع شخصیت عصبی
• 1. جلب رضایت یا تسلیم
• 2. پرخاشگرانه یا گسترده
• 3. منزوی و استعفا داد

هورنی یکی از اولین نمایندگان نئو فرویدیسم و ​​روانشناسی فمینیستی بود.

روانپزشک کارن هورنی یکی از نمایندگان برجسته نئو فرویدیسم بود ، جنبشی که قراردادهای روانکاوی سنتی را به چالش کشید و اجازه داد این جهت گیری نظری ، به ویژه در زمینه روان رنجوری ، گسترش یابد.

هورنی همچنین اولین روانپزشک زن بود که مقالاتی در مورد بهداشت روانی زنان منتشر کرد و رویکردهای زیست شناس در مورد تفاوت های جنسیتی پیشینیان خود را زیر سال برد ، به همین دلیل او را بنیانگذار روانشناسی فمینیستی.

بیوگرافی کارن هورنی

کارن دانیلسن در سال 1885 در آلمان متولد شد. وی در دانشگاه های فرایبورگ ، گوتینگن و برلین ، که اخیراً زنان را پذیرفته بود ، پزشکی تحصیل کرد و در سال 1913 فارغ التحصیل شد. در طول تحصیل او با اسکار هورنی آشنا شد ، نام خانوادگی وی را پس از ازدواج در سال 1909 با وی پذیرفت و دارای سه دختر بود. قبل از اینکه طلاق بگیرند

در عرض چند سال پس از فارغ التحصیلی هورنی ، والدینش درگذشتند و او به یک افسردگی طولانی مدت دچار شد. آن وقت بود که او به عنوان روانکاو آموزش دید در حالی که تحت درمان با کارل آبراهام بود ، یکی از پیشگامان روانکاوی که فروید گفت بهترین شاگرد وی است.

آبراهام علائم هورنی را ناشی از سرکوب خواسته های نامحرم نسبت به پدرش دانست. هورنی فرضیه خود را رد کرد و درمان را رها کرد. او بعداً به یکی از اصلی ترین انتقادات جریان اصلی روانکاوی و تأکید آن بر جنسیت مرد تبدیل خواهد شد.

در سال 1915 او به عنوان دبیر انجمن روانکاوی آلمان منصوب شد، توسط خود آبراهام تاسیس شد ، و در آن پایه های آموزش روانکاوی که طی دهه های بعدی صورت می گرفت ، بنا نهاده شد.

هورنی به دلیل ظهور نازیسم و ​​طردی که از فروید و پیروانش متحمل شد ، در سال 1932 به همراه دخترانش به آمریکا رفت. در آنجا او رابطه برقرار کرد و با روانکاوان برجسته دیگری مانند اریش فروم کار کرد و هری استک سالیوان. او تا سال 1952 ، سال مرگ ، خود را وقف درمان ، آموزش و توسعه نظریه خود کرد.

نئو فرویدیسم و ​​روانشناسی فمینیستی

در نظر گرفته شده است هورنی و آلفرد آدلر بنیانگذاران نئو فرویدیسم هستند، جریانی از تحلیل روان در پاسخ به برخی از اصول فروید بوجود آمد و به شرط وقوع توسعه جایگزین.

به ویژه ، هورنی تأکید روانکاوی زودهنگام بر جنسیت و پرخاشگری را به عنوان عوامل تعیین کننده در رشد شخصیت و روان رنجوری ها رد کرد. این نویسنده وسواس فروید و سایر روانپزشکان مرد راجع به آلت تناسلی مرد خصوصاً پوچ دانست.

هورنی اعتقاد داشت که "حسادت آلت تناسلی مرد" با نابرابری اجتماعی توضیح داده شد بین جنسیت آنچه زنان در مردان حسادت می کردند اندام جنسی آنها نبود ، بلکه نقش اجتماعی آنها بود ، و همین امر می تواند به معنای مخالف اتفاق بیفتد. علاوه بر این ، وی فکر کرد که این نقشها عمدتا توسط فرهنگ تعیین می شود ، و نه تنها با تفاوتهای بیولوژیکی.

بین سالهای 1922 و 1937 هورنی کمکهای نظری گوناگونی در روانشناسی زنان انجام داد و تبدیل شد اولین روانپزشک فمینیست. در میان موضوعاتی که وی بر روی آنها نوشت ، بیش از حد ارزیابی از رقم مرد ، مشکلات مادری و تناقضات ذاتی تک همسری برجسته است.

روان رنجوری ، خود واقعی و تحقق بخشیدن به خود

به گفته هورنی ، روان رنجوری نوعی تغییر در روابط فرد با خود و دیگران است. عامل اصلی در بروز علائم است روشی که والدین با آن رفتار می کنند کودک اضطراب در طول توسعه آن

شخصیت روان رنجور یا روان رنجوری شخصیت وقتی بوجود می آید که والدین محیطی دوست داشتنی و ایمن برای کودکان خود فراهم نکنند و احساس انزوا ، درماندگی و خصومت ایجاد کنند. این مانع توسعه طبیعی می شود و از تبدیل شدن فرد به "خود واقعی" او جلوگیری می کند. ’

در کار هورنی ، خود واقعی (یا خود) معادل هویت است. اگر رشد شخصی فرد سالم باشد ، رفتارها و روابط او به درستی رشد می کند ، که منجر به تحقق خود می شود. از نظر هورنی این یک گرایش طبیعی انسان است. عقاید بعدی انسان گرایانی مانند راجرز و مازلو نیز همین عقیده را داشتند.

متقابلا، هویت افراد روان رنجور تقسیم شده است بین خود واقعی و خود ایده آل. از آنجایی که اهداف خود ایده آل واقع بینانه نیستند ، فرد با تصویری تحقیرآمیز از خود شناخته می شود ، که باعث می شود حتی بیشتر از خود واقعی فاصله بگیرد. بنابراین ، اعصاب و روان بین کمال گرایی و تنفر از خود متناوب است.

انواع شخصیت عصبی

نظریه هورنی درمورد روان رنجوری سه نوع شخصیت روان رنجور ، یا گرایش های روان رنجوری را توصیف می کند. این موارد با توجه به وسایلی که فرد برای جستجوی ایمنی استفاده می کند تقسیم می شوند و از طریق تقویت کننده های به دست آمده از محیط زندگی خود در دوران کودکی ، تلفیق می شوند.

1. جلب رضایت یا تسلیم

نوع روان رنجوري شخصيت نوع هلاکت توسط مشخص مي شود به دنبال تأیید و محبت از دیگران است. به نظر می رسد نتیجه احساس ادامه درماندگی ، غفلت و رها شدن در اوایل رشد است.

در این موارد خود به عنوان منبع امنیت و تقویت لغو می شود و تعارض درونی با تعارض خارجی جایگزین می شود. بنابراین ، افراد عصبی مطیع غالباً معتقدند که می تواند مشکلات آنها را به عنوان مثال یک شریک جدید حل کند.

2. پرخاشگرانه یا گسترده

در این مورد ، خصومت در روابط با والدین حاکم است. به گفته هورنی ، نوروتیک های گسترده با تسلط بر دیگران و سو explo استفاده از آنها ، هویت خود را بروز می دهند. آنها معمولاً افرادی خودخواه ، دور و جاه طلب هستند که به دنبال شناخته شدن ، تحسین و گاهی ترس از طرف محیط خود و یا به طور کلی جامعه هستند.

3. منزوی و استعفا داد

هنگامی که نه تسلیم و نه پرخاشگری اجازه جلب توجه والدین را به کودک نمی دهد ، ممکن است دچار یک روان رنجوری از یک نوع جدا شده شود. در این افراد نیازهای اغراق آمیز وجود دارد کمال گرایی ، استقلال و تنهایی که منجر به یک زندگی جدا و کم عمق می شود.