نامه های عاشقانه به هیتلر

پس از پایان یک واقعه فاجعه بار ، ما به عقب نگاه می کنیم و پایان قطعی را اجتناب ناپذیر می دانیم. با این وجود ، در حالی که فاجعه در حال وقوع بود ، مردم هیچ اطلاعی از نحوه پایان این فاجعه نداشتند. بیشتر ما برای گذراندن اوقات ویرانگر ، آنچه می توانیم انجام می دهیم و آنچه بعداً اجتناب ناپذیر دیده می شد ، مشخص نبود.

کتاب عجیب و قابل توجهی در تابستان 2012 با عنوان منتشر شد نامه هایی به هیتلر . به مدت 20 سال ، از Mein Kampf در 1925 تا شکست نهایی نازی ها در 1945 ، هزاران شهروند آلمانی در هر سنی به آدولف هیتلر نامه نوشتند. بیشتر این نامه ها پر از ستایش بود و برخی دیگر نامه های عاشقانه واقعی بودند. انبوه نامه ها نشان دهنده ارادتی است که مردم می توانند نسبت به یک رهبر داشته باشند ، علی رغم مخرب بودن آن رهبر ، با وجود سختی های وحشتناک همان افرادی که نامه ها را نوشتند ، و در این مورد ، با وجود نسل کشی. بسیاری از مردم آدولف هیتلر را می پرستیدند.

ارادت به یک رهبر ، به ویژه در زمان جنگ ، بلکه همچنین در مواقع بحران های ساخته شده ، موضوعی است که باید از آن آگاه باشیم و قطعاً موضوعی است که روانشناسان باید آن را به طور کامل توضیح دهند. نامه هایی را که در طول 12 سال سلطنت آدولف هیتلر به عنوان رهبر رایش سوم ارسال شده است ، در نظر بگیرید.

نامه ها

بلافاصله پس از صعود هیتلر به قدرت و سخنرانی او از ساختمان رایشتاگ ، یک نامه آغاز شد ، "رهبر عزیز! به عنوان نشانه کوچکی از عشق و سپاس فراوان ، این گل های رز برای تاریخ یادبود شما توسط رفیق فداکار حزب خود برای شما ارسال می شود. "

نامه دیگری با عبارت زیر بسته شد: "رهبر ما آدولف هیتلر! هیچ کلمه ای وجود ندارد که بتواند آنچه را که احساس می کنیم به رهبرمان بگوید. رهبر ما ، تشکر و وفاداری ابدی ما را بپذیر ... تا آخرین نفس خود را بکشیم ، قلب ما متعلق به توست. "

نامه ای که در آوریل 1938 ارسال شد شامل موارد زیر بود: «کارهای بزرگ شما ، تلاشهای بیکران شما در جهت رفاه حال همه ما به ما نیرو می دهد برای حال و امید به آینده! به قلب شما قهرمانانه بسیار غیرقابل بیان ، که برای همه ما می تپد و خستگی ناپذیر مراقب ما است ، ما عمیقا بدهکار هستیم. "

نامه ای که نوجوانی در ژوئن 1938 نوشت ، عذرخواهی کرد و التماس کرد: «رهبر عزیز من! لطفاً عصبانی نشوید که من جرأت کردم اینقدر آشنا شما را خطاب قرار دهم. نمی توانم متفاوت از احساسی که قلبم احساس می کنم بنویسم ... و چقدر خوشحال می شوم اگر بتوانم پاسخی هم از شما دریافت کنم. لطفا ، لطفا ، رهبر عزیز و خوش قلب پاسخ دهید !!! "

مردم کارتهای تولد هیتلر را ارسال می کردند. یکی از این کارتها آغاز شد ، "در روز تولد شما ، من از رهبر من می خواهم که آرزوهای صادقانه من را برای خوشبختی و موفقیت شما بپذیرید. باشد که خداوند متعال همچنان از شما محافظت کند ، رهبر من ، به نفع همه بشریت. "

تعدادی مضمون مذهبی با چند نامه فراخوانده شد. شخصی که خود را "باربر هتل" توصیف می کرد نامه خود را با این مقاله به پایان رساند: "آنچه عیسی مسیح برای بشریت به معنای دینی آن بود ، آدولف هیتلر برای مردم آلمان به معنای دنیوی آن است."

مضامین دینی اغلب به صورت شعر بیان می شدند. یک شعر آغاز شد: "تو تختی هستی که خداوند برای ما فرستاده است / در عمیق ترین نیاز و بالاترین پریشانی." شعر دیگری می گوید: "ما از خداوند خود خدا سپاسگزاریم که او رهبر را به ما داده است و همیشه در کنارش ایستاده و قدم خود را راهنمایی می کند!"

برخی از نامه ها به ابراز عشق رمانتیک نزدیک بودند: "اکنون رهبر محبوب من ، دیروز من کار محبوب شما را خواندم ... من با لذت کامل در کنار خودم هستم."

دیگران بدون شک ابراز عشق می کنند. یک بارونس نوشت: "همه چیز با عشق بسیار زیاد ، عشق به رهبر من ، معلم من ، روشن شده است ، به طوری که من بعضی اوقات دوست دارم بمیرم ، در حالی که عکس تو را پیش رو دارم." در نامه دیگری آمده بود: "من تو را خیلی دوست دارم. برایم بنویس - لطفا سلام زیاد جینای شما. "

برخی برای مشاغل تجاری نوشتند: ”آقای هیتلر عزیز ، من به عنوان یك حامی قدیمی ، وفادار و باسابقه امیدوارم كه بتوانم از پدر آینده این كشور درخواستی داشته باشم. من مایلم یک سیگار هیتلر و یک سیگار سیگار برگ هیتلر در بازار آلمان بگذارم و به همین منظور مایلم با ادب از آقای هیتلر اجازه انحصاری یا حق انحصاری این کار را بخواهم. "

تجربه و به خاطر سپردن

این مجموعه نامه های منتشر شده به هیتلر به ما احساس تجربه فوری ، نگرش و احساسات بسیاری از مردم در مورد رهبر محبوب خود و تلاش های وی را می دهد.

دانیل کهنمان روانشناس برنده جایزه نوبل بین خود تجربه کننده و خود خاطره گر تفاوت قائل می شود. خود تجربه کننده حوادث را در زمان حال احساس می کند ، در حالی که خود خاطره انگیز به گذشته نگاه می کند و خاطره این وقایع را احساس می کند. قابل ذکر است ، ما وقایع را به طور مداوم و کامل در طول تجربه می کنیم ، اما اغلب حوادث را از نظر چگونگی پایان آنها به یاد می آوریم.

برای آگاهی کامل از وقایع تاریخی ، باید به خود تجربه شده افراد دست یابیم ، کاری که می توانیم با مجلات و روزنامه های معاصر و در این مورد نامه ها انجام دهیم - تا ببینیم که خود خاطره ها چه چیزی را فراموش کرده اند.

کلمات نهایی

بیشتر ما از تجربه زیسته وقایع تاریخی آگاهی نداریم. بنابراین ما نباید تعجب کنیم که در نهایت احساسات مخرب دهه ها بعد خارج از بافت تاریخی اصلی خود بروز می یابد.

پایان یک فاجعه انگیزه های اساسی را که باعث ایجاد این احساسات شده اند ، از فهرست انسان حذف نمی کند.تمایل ما به تکرار اشتباهات به دلیل ناآگاهی از آنچه به خاطر عدم دسترسی به خود تجربه کننده در آن زمان به یاد می آید ، نیست. هنگامی است که خود تجربه کننده را نادیده می گیریم و محکوم به تکرار یک تاریخ ناگوار می شویم.