الگوی جدیدی از دستورالعمل های گلف

قبلاً این بود که ذکر "ذهن آگاهی" و "آگاهی" در مورد مربیگری ورزشی با لبخندهایی مورد استقبال قرار می گرفت. همچنین می توان به نقل از گورو گلف Ty Webb (چوی چیس) از فیلم Caddyshack گفت که به پروتیش خود می گوید "فقط توپ باش".

گلف یک مورد کامل را در این زمینه ارائه می دهد. با شروع دهه 1970 ، تیم گالوی ( بازی درونی گلف ) و مایکل مورفی ( گلف در پادشاهی ) هم از علم و هم از استعاره برای ترویج این مفهوم استفاده كرد كه اگر گلف بازان می توانند اضطراب ، خود داوری های منفی و داستان های انتقادی نسبت به خودشان را كه درباره خود و توانایی های بالقوه خود ایجاد می كنند ، اوج عملكرد و تعادل ذهنی را به طور طبیعی پدیدار كنند و پدیدار شود. بر اساس این فرض که آوردن هوشیاری و آگاهی عمیق روانی به نوسان گلف از ارزش بالایی برخوردار است ، این الگوی در حال ظهور می آموزد که اگر این هوش آزاد شود و به درستی تمرکز شود ، هوش ذاتی بدن می تواند نوساناتی ایجاد کند که طبیعی ، م effectiveثر و ورزشی باشد.

شیواس آیرونز باگر ونس شد و به نظر می رسد آگاهی ذهن آگاهانه وارد دنیای فنی متداول آموزش گلف شده است.

دستورالعمل های متداول گلف تمرکز بر روی خطاها و رفع اشکالات است. تاب گلف به قطعات آن شکسته شده است. بسته به مربی ، یک یا قسمت دیگر مورد تأکید قرار می گیرد ، سهم آن در کل مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد و برای بهبود آن ، مته دیگری یا دیگری توصیه می شود. به عنوان مثال ، اکثر دانش آموزان اهمیت توسعه مسیر چرخش از داخل به خارج را درک می کنند ، خصوصاً از آنجایی که گلف باز به طور متوسط ​​"بیش از حد بالا" است. بسته به مربی ، این "خطا" می تواند از طریق تعدادی تمرین مختلف "رفع" شود. یک معلم ممکن است دانش آموز را تمرین دهد تا با پمپاژ دستان خود را در قسمت بالایی عقب ، باشگاه را به داخل "شکاف" بیندازد. دیگری ممکن است پیشنهاد کند پای راست را به آدرس 10 اینچ به عقب بکشید. و بعضی دیگر توصیه می کنند که موضع را ببندید ، چنگ بزنید ، یا شاید سر خود را درست در خارج از توپ قرار دهید تا به عنوان یک بازدارنده بصری در بالای سطح قرار گیرد.

برخی از این مته ها کار می کنند. با این حال ، شواهد نشان می دهد که رفع این مشکل دوام ندارد و علاوه بر این ، دانش آموز قادر به اطمینان "تغییر" دوره خود نیست. دلیل این امر این است که تصحیح دانش آموز با آگاهی عمیق از تمایز احساس شده بین خطا و رفع مشکل همراه نیست. تنها چیزی که او می خواهد این است که آنچه را که خراب شده است برطرف کند ، در لحظه نماند و متوجه تجربه حسی-حرکتی او نشود. و اگر دانش آموز نتواند آن را احساس کند ، نتواند این تمایزها را از نظر Kinesthetically درک کند ، نمی تواند در جریان آنچه در بدن او و چماق در طول "تقصیر" و "رفع" اتفاق می افتد باشد ، مقدار رفع محو خواهد شد.

پس از پیروزی در مسابقات Open US با 8 ضربه در سال 2011 ، Rory McIlroy در مورد اهمیت "ماندن در لحظه" خود در طول مسابقات صحبت کرد. هیچ کس پوزخندی نزد.

البته "مربیان ذهنی" کاملاً رایج بوده و با تشویق دانش آموزان به داشتن نگرش مثبت تر ، تجسم موفقیت ، تمرین تکنیک های تمرکز و نرم کردن ، به حساسیت بازیکنان و مربیان در مورد اهمیت ترکیب ذهن و بدن کمک کرده اند. عدم تحمل جمعی (و ما) آنها نسبت به اشتباهات ، شکست ها و ناامیدی های داخل و خارج از مسیر.

با این حال ، تجسم ها و تمرین های شناختی و نگرش های مثبت گرچه مهم هستند ، اما به سرعت به "نکته" یا "تکنیک" دیگری برای رفع و نه لزوما تجربه آنچه در بازی فرد اشتباه است تبدیل می شوند و به همین ترتیب ، می توانند این توهم را ایجاد کنند که تغییرات ذهنی می تواند بازی یکی رو درست کن

محققان در انگلیس دریافتند که تفکر بیش از حد باعث افت عملکرد گلف می شود ، زیرا تاثیری که آنها "تحت الشعاع قرار دادن کلامی" خواندند باعث مغز بیشتر تمرکز بر روی مراکز زبان می شود تا سیستم های مغزی که از مهارت های مورد نظر پشتیبانی می کنند.

من به عنوان یک روانشناس ، نحوه یادگیری و تغییر افراد را مطالعه کرده ام. من به عنوان یک بازیکن گلف ، نحوه آموزش و یادگیری گلف را مطالعه کرده ام. و در حالی که بیشتر متخصصان تدریس قدرت ذهن و ارزش آگاهی را تصدیق می کنند ، تعداد کمی از افراد می دانند که چگونه آن را آموزش دهند و حتی تعداد کمی از افراد آن را به کانون اصلی خود تبدیل می کنند. به عنوان مثال تلاش برای جلوگیری از تفکر منفی یا جایگزینی کردن آن با تصاویر مثبت ، نه تنها به طور مداوم جواب نمی دهد ، بلکه اغلب نتیجه معکوس می دهد و باعث کاهش روحیه دانش آموز می شود. ارتباط حضور و ذهن آگاهی با پیشرفت های واقعی در تکنیک گلف در کل موضوع دیگری است. به هر حال ، چگونه می توان ذهن آگاهی را به گلف بازی ای که از خلال او رنج می برد ، یاد داد؟

به نظر می رسد یک معلم رویکردی را یافته است که م worksثر است. فرد Shoemaker بنیانگذار مدرسه گلف فوق العاده در دره کارمل ، کالیفرنیا ، شاگرد تیم گال وی بود. کفش دو کتاب نوشته است ، صدها مدرسه گلف را اداره می کند (که فقط از طریق دهان به دهان تبلیغ می شود) با بیش از 95 درصد حضور از سال 1990 ، و 40،000 درس به گلف بازان آماتور و حرفه ای داده است. او و جو هاردی حتی اخیراً ویدئویی منتشر کرده اند که در آن جزئیات روش او توضیح داده شده است.

اگرچه مردم با آموزش بازی ذهنی ، تأکید کفشگر بر آگاهی را اشتباه می گیرند ، اما عکس این قضیه صادق است. هدف کفاش این است که به دانش آموزان کمک کند بین بودن در سر و حضور کامل در بدن آنها تفاوت قائل شود. او مربیان آنها است تا پنج بعد حیاتی نوسان گلف را از طریق تجربیات مستقیم بدنی کشف کنند:

1. وجود تماس جامد صورت و صورت (شاید مهمترین)
2. موقعیت دقیق (باز در مقابل بسته) سر چوب آن در کل چرخش
3. مسیر دقیق (داخل و خارج) باشگاه از طریق تأثیرگذاری
4. تراز بدن و چماق آنها در آدرس و در طول نوسان است
5. تجربه آزادی و ارتباط آنها با هدف.

طبق گفته Shoemaker ، افراد حرفه ای بسیار بیشتر از آماتورها در هر یک از این ابعاد نوسان حضور دارند. در واقع ، او استدلال می کند که بیشترین تفاوت بین متخصصان و آماتورها در عمق آگاهی آنها است. نقاط کور اولی کوچک است در حالی که نقاط دومی ممکن است بسیار زیاد باشد. تقریباً در همه اوضاع حرفه ای ها می توانند محل باشگاه را احساس کنند. آنها به ندرت پشت توپ می زنند زیرا آگاهی روانی ، مرکز ثقلشان ، غیرقابل تغییر ، تقریباً غیرممکن است. آنها به هدف متصل می شوند ، در حالی که آماتورها به توپ متصل می شوند.

با تکرار گالوی ، بدن ، به گفته Shoemaker ، اگر فقط بتوانیم از سر راه او برآییم ، از ذاتی طبیعی برخوردار است. او این نکته را به طرز چشمگیری بیان می کند که از دانشجویان خود در هنگام پرتاب یک باشگاه گلف فیلم می گیرد. درست است - یک باشگاه گلف. او از دانش آموز می خواهد که موقعیت منظم آدرس خود را به عهده بگیرد و سپس به راحتی یک باشگاه گلف را در مسیری خاص و به روشی آرام به داخل راهرو بیندازد. از آنجا که توپ وجود ندارد ، این تاب پرتاب چوب به طور طبیعی و به طور خودکار با چیزی (هدف) "در آنجا" سازگار می شود. کفاش این را تاب طبیعی ما می نامد. به طرز حیرت انگیزی ، نوسان هر دانش آموز ، از جمله چرخش 25 معلول ، در ویدئو بسیار قدرتمند ، ورزشی و متعادل به نظر می رسد ، با یک تاخیر شدید و ظاهر اتصال بین تمام قسمت های متحرک. لحظه ای که بیشتر دانش آموزان به یک توپ خطاب می کنند ، به طور ناگهانی تاب "معمولی" آنها ظاهر می شود - بیش از حد بالا ، کمی تأخیر ، چوب باز و قدرت کم.

نکته کفاش این است که وقتی قصد و توجه فرد به هدف متمرکز شود ، بدن می داند چه کاری انجام دهد. در حضور یک توپ ، بدن به همان اندازه درخشان است. با این حال ، این بار هدف ناآگاهانه به توپ تبدیل می شود. قصد واقعی آماتور برقراری تماس با توپ است و به نظر می رسد که هر "خطایی" کاملاً برای تحقق این هدف سازگار است.

بدن می داند که چه کاری انجام می دهد. اما در صورت عدم آگاهی ، به راحتی می توان زندگی عزیز را حفظ کرد.

بیشتر اوقات تجربه یک بازیکن گلف در نبودن و در نتیجه قطع شدن کامل از هرگونه آگاهی از حسی-حرکتی ، اغلب با سبز نشان دادن نشان داده می شود. وجود "yips" شاهدی برای شدیدترین نسخه این تجربه است. در اینجا ، تنش ، گفتگوی ذهنی و قطع ارتباط با واقعیت که به طور منظم نقاط کور را در جریان کامل ایجاد می کند ، کاملاً تسخیر می شود. بنابراین قرار دادن ، اغلب می تواند یک میدان قدرتمند برای آموزش دانش آموزان در مورد آگاهی و تفاوت بین واقعاً بودن و سر در بودن فرد باشد.

کفش ساز برای نشان دادن این پدیده از دانش آموزی می خواهد که از دو اینچ فاصله یک توپ را درون یک فنجان بگذارد و این تجربه را که با فقدان تفکر تقریباً مشخص می شود ، ملاحظه کند. سپس او تمرین را تکرار می کند ، به تدریج توپ را بیشتر و بیشتر از سوراخ قرار می دهد ، و از دانش آموز می خواهد فاصله ای را که برخی فکر ، ناخوانده ، وارد سر او می شود ، گزارش کند. معمولاً ، در حدود یک یا دو پا ، دانش آموز شروع به گزارش دادن افکار مانند "بهتر است اینجا تمرکز کنم" ، یا "امیدوارم که آن را از دست ندهم" یا "الان وقت خود را بگذارید و مستقیم آن را بزنید." این افکار غیر مجاز است. آنها کمک نمی کنند تا کف پا وارد شود. آنها معمولاً منفی یا احتیاطی هستند. آنها شروع تنش عضلانی را معرفی می کنند. تلاش برای سوزاندن آنها هرگز مثر نیست. جایگزینی آنها با تصاویر مثبت ، فقط شخص دیگری را در ذهن خود جای می دهد. دانش آموز اکنون در ذهن او است و ارتباط او با چماق ، توپ ، سوراخ و احساس آزادی که از دو اینچ تجربه می شود کمرنگ می شود.

کفاش از دانشجویان دعوت می کند که به راحتی اجازه دهند این افکار ظاهر شوند ، آنها را یادداشت کنید ، و به راحتی بارها و بارها به تنها واقعیت مهم - بدن ، توپ ، چماق و هدف آنها بازگردند. وی پیشنهاد می کند: "بدون هرگونه قضاوتی در همه چیز حاضر باشید." به نظر می رسد این افکار به خودی خود مطرح می شوند و اگر آنها را با واقعیت اشتباه نگیریم احتمالاً خود به خود از بین می روند.

کفاش دانش آموزان را وادار می کند با دریل هایی که آنها را از سرشان بیرون می آورد آزمایش کنند. آنها به جای توپ به سوراخ نگاه می كنند ، هنگام تماس تمركز و صورت در مقابل تماس با صدا ، صدای صدا را متوجه می كنند. آنها چشمان بسته را زده و باید "کوتاه" ، بلند ، چپ یا راست توپ را "حدس بزنند" و سپس چشمان خود را باز کرده و متوجه همخوانی بین عملکردی می شوند که یک ضربه کار در مقابل آنچه انجام می دهد ، است. به همین ترتیب ، او ممکن است از دانش آموزی بخواهد که با استفاده از دست خود یک توپ را از روی سبز روی یک سوراخ بچرخاند ، و به طور دقیق متوجه شکسته شدن آن و سرعت آن شود. وی سپس از دانش آموز می خواهد که در همان چاله قرار بگیرد ، هدف این است که تفاوت آگاهی و تمرکز بین دو عمل را تشخیص دهد.

همه این "بازی ها" یک هدف دارند: تعمیق آگاهی دانش آموز از هر جنبه ممکن از عمل فیزیکی ساده قرار دادن.

نتیجه نهایی روش Shoemaker هیچ ارتباطی با امتیاز دادن به روند کار نسبت به نتیجه ندارد. این است که توسعه آگاهی و حضور در ارتباط با فرآیند تنها راه مطمئن برای بهبود نتیجه ، یعنی پایین آوردن امتیازات فرد است. احتمالاً 57 روش برای توصیف تفاوت بین تایگر وودز و من هنگام بازی گلف وجود دارد. اما یکی از مهمترین آنها مطمئناً در تفاوت فاحش آگاهی مربوط به ماجرا در جریان یک ثانیه ای است که طول می کشد تا یک باشگاه گلف به حرکت درآید. و با توجه به این تفاوت ، تایگر می تواند خود را هنگامی که چرخش لنگ می زند مربی کند ، در حالی که من به حالت بقا می روم که برای گلف بازان آماتور معمول است.

آلبرت انیشتین ، یک بازیکن غیر گلف ، مدتها قبل از اینکه یک فرد یک باشگاه گلف را انتخاب کند ، ارزش استفاده عمیق از تجربه ما را توصیف کرد و گفت: ذهن شهودی یک هدیه مقدس است و ذهن منطقی یک خدمتکار وفادار است. ما جامعه ای ایجاد کرده ایم که بنده را ارج می نهد و هدیه را فراموش کرده است.