خودفریبی و اجتناب از خود: چرا آنچه را که انجام می دهیم انجام می دهیم؟

محتوا

• گاهی اوقات خود فریبی می تواند راهی برای محافظت موقت از عزت نفس شما باشد.
• منطق اجتناب
• کاربرد آن برای عزت نفس
• چه باید کرد؟

گاهی اوقات خود فریبی می تواند راهی برای محافظت موقت از عزت نفس شما باشد.

دروغ یکی از ظرفیت های بالاتر ما است که توسط تکامل ایجاد شده است. به نوعی به ما کمک می کند تا در شرایط خاص زنده بمانیم.

بنابراین ، خودفریبی دو کارکرد دارد: در وهله اول ، امکان فریب دیگران به روش بهتر را فراهم می کند (زیرا هیچ کس بهتر از کسی که به خودش دروغ می گوید دروغ نمی گوید) ، که به ویژه در عصری که توانایی ارتباط با دیگران است بسیار مفید است. (هوش اجتماعی) با استفاده از دستکاری به عنوان ابزاری اساسی ، اولویت کسب کرده است (به هر مشاغل مراجعه کنید). این بدان معنا نیست که دستکاری و دروغ دو مفهوم مشابه هستند ، اما احتمالاً وقتی با یک شرکت قرارداد می بندید هیچ کس به شما نمی گوید "ما واقعاً فقط پول شما را می خواهیم".

از سوی دیگر، خودفریبی راهی برای حفظ عزت نفس ما است و تا حدی با اجتناب مرتبط است. بله ، خودفریبی نوعی اجتناب است. و از چه چیزهایی اجتناب می کنیم؟

منطق اجتناب

ما از احساسات منفی به خلاقانه ترین روش هایی که فکر می کنید ، اجتناب می کنیم. مثلا، با توجه به مدل جلوگیری از کنتراست، نگرانی ، به عنوان هسته اصلی اختلال اضطراب عمومی ، وظیفه اجتناب از قرار گرفتن در معرض "پایین" ، در تغییر از تجربه یک احساس مثبت به یک احساس منفی را انجام می دهد (چیزی مانند "از آنجا که مشکلات یک قسمت اجتناب ناپذیر هستند از زندگی ، اگر من نگران باشم که همه چیز خوب پیش برود ، من برای زمانی که همه چیز اشتباه پیش می رود آماده هستم). به طور خلاصه ، نوعی سرکوب عاطفی است.

نگرانی همچنین ناراحتی ناشی از وجود یک مشکل را کاهش می دهد، زیرا تلاشی برای حل شناختی آن است. همانطور که نگران یک مسئله هستم ، احساس می کنم برای حل آن "کاری" انجام می دهم ، حتی اگر در واقع آن را حل نکند ، بنابراین از ناراحتی من در مورد عدم پرداختن به این مشکل کاسته می شود. از طرف دیگر ، هیپوکندری روشی برای پوشاندن یک ویژگی خودمحوری است (بیمار آنقدر روی خودش متمرکز است که معتقد است همه چیز برایش اتفاق می افتد). از نظر بیولوژیکی این بدان معنی است که مغز ما تنبل است.

خودفریبی وصله ای است که تکامل با ما ایجاد می کند و نمی تواند ما را در مواجهه با برخی از خواسته های خارجی باهوش تر یا تواناتر کند. یا بهتر بگوییم ، این به دلیل عدم توانایی گونه های انسانی در تکامل است و با همان سرعتی که جهانی که در آن زندگی می کنیم تغییر کند.

به عنوان مثال ، اصطلاح ناسازگاری شناختی Festinger به ناراحتی ناشی از عدم انسجام بین ارزش ها و اقدامات ما اشاره دارد. در این حالت ما برای توضیح اقدامات خود به خود فریبی متوسل می شویم.

منطقی سازی شکل دیگری از خودفریبی است که در آن ما یک توضیح ظاهرا معقول برای یک عمل گذشته ارائه می دهیم چنین نیست یا دلیل موجهی برای این کار ندارد.

کاربرد آن برای عزت نفس

بیایید این را توضیح دهیم: عزت نفس یا ارزشیابی که از خود انجام می دهیم بر اساس وضعیت ، کاری که می کنیم و چرا انجام می دهیم ، اگر منفی باشد باعث ایجاد ناراحتی می شود.

ناراحتی احساسی سازگار است که عملکرد آن تجدیدنظر در مورد آنچه در زندگی ما اشتباه است برای اصلاح آن است. با این حال ، مغز ما ، که بسیار هوشمندانه و مقاوم در برابر تغییر است ، می گوید "چرا ما می خواهیم در زندگی خود چیزهای کوچک را تغییر دهیم ، با واقعیتی روبرو شویم که ما را آزار دهد یا بترساند ، خطراتی مانند ترک کار ، صحبت با یک شخص خاص در مورد یک موضوع بسیار ناخوشایند ، و غیره ، وقتی می توانیم در این مورد تجدید نظر کنیم و به خود بگوییم که حالمان خوب است و بنابراین از رنج جلوگیری می کنیم ، از شرایطی که باعث ناراحتی ما می شود اجتناب کنیم ، از ترس اجتناب کنیم ... "

خودفریبی و اجتناب مکانیسم هایی برای کاهش مصرف انرژی هستند که مغز باید از آن برای اصلاح اتصالات استفاده کند ، که به رفتارها ، نگرش ها و صفات تبدیل می شود (بستر عصبی زیست شناختی آن به بسیاری از اتصالات معادل و بسیار پایدار در مغز ما تعلق دارد). از نظر روانشناختی ، این بدان معناست که رفتار و پردازش شناختی ما سبک شخصی و به سختی قابل اصلاح است که بتواند با جنبه های محیطی که آماده نیستیم برخورد کند.

بیشتر موارد ابتکاری که ما فکر می کنیم معمولاً باعث سوگیری یا خطا می شود و با هدف حفظ عزت نفس ما انجام می شود. گفته می شود که افراد افسرده واقع بین تر هستند ، زیرا پردازش شناختی آنها برای حفظ خود ارزیابی مثبت نیست. در حقیقت ، به همین دلیل افسردگی مسری است: گفتار فرد افسرده آنقدر سازگار است که افراد اطرافشان نیز می توانند آن را درونی کنند. ولی بیماران مبتلا به افسردگی نیز از اشکال دیگر خودفریبی نجات نمی یابند، بسیار کمتر اجتناب.

همانطور که کانمن گفت ، انسانها تمایل دارند که اهمیت ما را بیش از حد ارزیابی کنند و نقش وقایع را دست کم بگیرند. واقعیت این است که واقعیت آنقدر پیچیده است که ما هرگز به طور کامل نخواهیم فهمید که چرا کاری که می کنیم انجام می دهیم. دلایلی که می توانیم باور کنیم ، اگر محصول خود فریبی و اجتناب نباشد ، تنها بخش کوچکی از عوامل ، کارکردها و علل مختلف است که می توان آنها را درک کرد.

مثلا، اختلالات شخصیتی اگوسینتونیک هستند، یعنی صفات در بیمار ناراحتی ایجاد نمی کنند ، بنابراین وی فکر می کند مشکلاتی که دارد به دلیل شرایط خاصی از زندگی اوست و نه شخصیت او. اگرچه عوامل ارزیابی هر اختلالی در DSM بسیار صریح به نظر می رسد ، اما درک بسیاری از آنها در مصاحبه آسان نیست. فرد مبتلا به اختلال خودشیفتگی آگاه نیست که هر کاری انجام می دهد در جهت افزایش منیت خود است ، همانطور که یک فرد پارانوئید درجه هوشیاری خود را بیمارگونه نمی داند.

چه باید کرد؟

بسیاری از مفاهیم روانشناسی را می توان به خود فریبی یا اجتناب از کبوتر تبدیل کرد. معمول ترین نکته در هر مشاوره روانشناسی این است که بیماران رفتارهای اجتنابی را انجام می دهند که خودشان را فریب می دهند تا تصور نکنند که از آن اجتناب می کنند. بدین ترتیب مشکل از طریق تقویت منفی قدرتمند تداوم می یابد.

در نتیجه ، لازم است که خود ایده آل خود را تعریف کنیم و این تعریف را منطقی ارزیابی کنیم ، دریابیم که چه چیزهایی قابل کنترل و اصلاح هستند و چه چیزهایی قابل کنترل نیستند. در مورد اول پیشنهاد راه حل های واقع بینانه ضروری است. در مورد مورد دوم ، پذیرش آنها و استعفا از اهمیت آنها ضروری است. با این حال ، این تجزیه و تحلیل نیاز به کنار گذاشتن اجتناب و خود فریبی دارد.