داستانی از فرزندخواندگی و اختلال پیوست واکنش پذیر

دکتر T نمی توانست از پیشرفت جولیا بیشتر راضی باشد. در 18 ماهگی ، کودک من در سال 95 بود ^هفتم صدک برای وزن او. داشت صحبت می کرد ، راه می رفت ، لحن عضلانی اش عالی بود. همه نشانه های خوب برای کودکی که فقط 14 ماه زودتر از پرورشگاه سیبری پذیرفته شده است.

دکتر T در معالجه کودکان پذیرفته شده در سطح بین المللی تخصص دارد. در سومین ویزیت خوب دخترم ، او دور دوم واکسن ها را توصیه کرد ، زیرا به واکسن هایی که در روسیه دریافت کرده اعتماد نداشت. او از من س howال کرد که چگونه جولیا غذا می خورد ، نگاهی به دو کانونی اش انداخت تا نمودار او را بخواند. من به او گفتم که او در یک رژیم غذایی ارگانیک ، غذاهای کامل و غیر گوشتی است. او گفت ، "خوب" ، و با درخشش مهربانانه ای در چشمانش ، افزود: "او عالی به نظر می رسد. شما یک کار عالی انجام می دهید شش ماه دیگر او را برگردانید. "

همانطور که او شروع به لغزش از اتاق معاینه کرد ، من لکنت زبان گفتم ، "صبر کنید ، من یک سوال دارم."

با حوصله نگاهم کرد.

"چگونه می دانم جولیا خوب است ، می دانید ، از نظر روحی ، عاطفی؟"

او مکث کرد.

من برای او توضیح دادم که دختر بلوند گرانقدرم ، یک کودک فوق العاده درخشان ، به من نمی چسبد یا در چشمان من نگاه نمی کند یا تحمل نگه داشته شدن را ندارد. دستم را دراز نمی کند یا اجازه نمی دهد برایش بخوانم یا با او بازی کنم. من گفتم که او نوعی شیدایی است که آیا این کلمه خوبی برای استفاده است وقتی در تختخواب یا کالسکه مهار می شود بی قرار است. او هرگز در آغوش لطیف آرام نمی گیرد. او کنترل و دشوار است. نه گاهی همیشه.

او بدون از دست دادن ضرب و شتم گفت ، "شما می توانید چیزی را به نام اختلال پیوست واکنش پذیر توصیف کنید." همانطور که بعداً کشف کردم ، RAD سندرمی است که در بسیاری از کودکان خوانده به ویژه از روسیه و اروپای شرقی دیده می شود. نوزادان در پیوستن به والدین خوانده خود مشکل دارند زیرا دچار آسیب دیدگی یا بی توجهی شده اند و والدین خوانده را مراقب دیگری می دانند که ممکن است آنها را رها کند یا نکند. گرچه آنها جوان هستند ، اما در اعماق عقیده آنها معتقدند تنها کسانی که می توانند به آنها اعتماد کنند خودشان هستند. این یک وضعیت پیچیده است ، به طور کلی توسط بسیاری از متخصصان اطفال قابل درک نیست.

دکتر T گفت ممکن است برای تشخیص زود باشد. جولیا بسیار جوان است. سپس به من نگاه کرد ، وحشت صورتم را دید و افزود: "نگران نباش. تو وقت داری."

برای فرو نشاندن وحشت عذاب آور ، مدام به خودم می گفتم "ما وقت داریم ، وقت داریم. جولیا پیوند خواهد خورد. "

من و شوهرم وقتی جولیا را به فرزندی قبول کردیم 40 ساله بودیم. من روزنامه نگار هستم او وكیل بازنشسته است. در طی مراحل فرزندخواندگی در سال 2003 هیچ کس کسی از اختلال پیوست واکنش پذیر به ما یاد نکرده است. من اولین بار وقتی در سیبری بودیم آن را ذکر کردم. زوج دیگری همزمان با فرزندخواندگی دومین فرزند روسی خود را جولیا پذیرفتند که هنگام ملاقات با پسر نوزادشان نگران بودند زیرا کودک تماس چشمی برقرار نکرد و او بی پاسخ بود. من به اندازه کافی نمی دانستم که به واکنش هشداردهنده آنها توجه کنم. من این جمله را دوباره در هنگام صحبت با یک دوست خانوادگی ، روان درمانگر شنیدم ، اما او در حال حرف زدن با حرکات گسترده ، و نگاه کردن به کودک نوپای شایان ستایش من بود ، و گفت: "نگران نباش. به نظر می رسد اوکی است. "

حتی پس از ذکر سندرم توسط دکتر تی ، من آماده پذیرفتن این توضیح نبودم ، اگرچه این توضیح می داد که چرا من به عنوان یک مادر احساس چنین نارسایی می کنم. دو سال دیگر طول می کشد ، زمانی که جولیا چهار ساله بود و به زبانش مسلط می شد ، من و شوهرم ریکی کار زندگی خود را برای درک اختلال پیوست واکنش پذیر انجام می دادیم و آنچه را که برای نجات دخترمان از دست ما لازم بود انجام می دادیم. مکانی منزوی که در آن گرفتار شده بود.

به طور خاص ، یک روز بد در یک کنسرت مهد کودک طول کشید تا اولین قدم لازم برای چرخش زندگی ما ، برای "نجات جولیا دو بار" به نام کتاب من برداشته شود. در طی یک مراسم تلاوتى ، شکستم و هق هق گریه کردم ، زیرا فهمیدم دخترم چقدر تنها و آواره و منزوی است. جولیا قادر به خواندن همراه گروه نبود. رفتارهای مخل او معلمی را مجبور کرد تا او را از صحنه خارج کرده و از اتاق خارج شود. ممکن است این اتفاق غیرمعمول ترین اتفاق برای کودک خردسال به نظر نرسد - اما با توجه به متن ، من همان موقع فهمیدم که باید مداخله کنم.

من و شوهرم با هم متحد شدیم تا هرچه در کتاب ، مطالعات پزشکی و آنلاین است در مورد این سندرم بخوانیم. کارت بینگو ما پر بود. جولیا فرزند پوستر RAD بود. ما یک تلاش سخت و یک تعهد آگاهانه انجام دادیم تا به دخترمان کمک کنیم و خودمان را در یک خانواده قرار دهیم. این کار روزانه ما بود. ما آموختیم که تربیت کودکی که در پیوند با مشکل روبرو است ، به غرایز والدین ضد شهودی احتیاج دارد - بعضی از آنها خانواده و دوستان را آشفته و متعجب می کند. مردم نمی توانستند بفهمند چه زمانی به جنجالی که جولیا با چهره پوکر منفعل نشان می دهد پاسخ می دهیم تا اینکه او را سرگرم کنیم. ما در حین ناراحتی های او می خندیدیم تا اینکه او آنها را رها کرد و ادامه دادیم مثل اینکه هرگز اتفاق نیفتاده اند زیرا بچه های RAD به هرج و مرج اعتیاد پیدا کرده اند و از بین بردن درام مهم است. آنها نمی فهمیدند که جولیا حاضر به آغوش گرفتن نیست و ما از او چنین کاری نکردیم. با کمک تحقیقات و مطالعات موردی ، یک جعبه ابزار داشتیم. برخی توصیه ها بسیار ارزشمند بود ، بعضی ها هم شکست خوردند. برخی از تکنیک ها برای مدتی کار کردند. ما در داخل یک آزمایشگاه زندگی می کردیم. من می دانستم که چقدر خوش شانس بودم که شریکی مانند ریکی داشتم زیرا بسیاری از ازدواج ها و خانه ها به دلیل چالش فرزندخواندگی دشوار خراب می شوند.

با گذشت زمان ، تعامل بیشتری با جولیا بیشتر شد. در ابتدا لزوماً دوست داشتنی و گرم نبود اما در مسیر درست حرکت می کرد. داشتیم او را بیرون می کشیدیم. او قادر به نشان دادن عصبانیت بود تا بی تفاوتی. همانطور که مهارت های کلامی او پیشرفت می کرد ، این مزیت را داشتیم که می توانستیم برای او توضیح دهیم که او را دوست داریم و هرگز او را ترک نمی کنیم. اینکه ما فهمیدیم دوست داشتن یک بزرگسال برای او چقدر ترسناک است و اینکه او در امنیت است. ما به او آموختیم که وقتی به چشمانش نگاه می کنیم احساس راحتی کند و به او آموزش دهیم تا همین کار را بکند. درک اینکه چگونه او صدمه دیده است ، قلب من را نیز باز کرد و باعث دلسوزی و انگیزه بیشتر مادر شدن او شد.

پیشرفت به زمان نیاز داشت - و کار ماندن در بند یک کودک زخمی یک تلاش مادام العمر است. جولیا در سن پنج یا شش سالگی از منطقه خطر خارج شد. او کلاه ایمنی و زره خود را لرزاند. او اجازه داد مادرش شوم. من این اعتماد را با یادآوری هر روز ، چگونگی مبارزه او با شیاطین ناخودآگاه و چقدر نبرد قدرتمندانه ای که خواهم داشت ، احترام می گذارم.

در 11 سالگی ، او برای من شگفت آور است. این فقط شوخ طبعی او نیست که او را قادر می سازد کارتونهای پیچیده یا شیوه ویولون نوازی یا خوب بازی در مدرسه بکشد. بزرگترین موفقیت او اجازه عشق است. در حالی که این ماهیت اکثر خانواده ها است ، اما برای ما این یک پیروزی است.

حق چاپ Tina Traster