درخواست اقتدارگرایان به بد دهنی ها و ستیزه جویان

در زمان آشفتگی شدید اجتماعی ، نارضایتی و ناآرامی - برخلاف دنیایی که اکنون در آن زندگی می کنیم - بسیاری از مردم به سوی رهبران اقتدارگرای پرشوری که قول امنیت و ثبات ، رهایی از نگرانی و ترس و اقدامات تنبیهی علیه "دیگران" خطرناک را دارند ، جلب می شوند.

بیشتر طرفداران آنها شهروندان محترم ، رأی دهندگان محافظه کار سیاسی ، سیاستمداران و صاحب نظران هستند. اما کسانی نیز وجود دارند که ویترایول را فرصتی برای ابراز خشم و نفرت یا حکم رزمندگی و حتی به دست گرفتن اسلحه می دانند.

در زمان عدم اطمینان و ترس ، رهبران مستبد و عوام فریب بهتر می توانند قدرت را از طریق انتخابات یا از طریق کودتا بدست آورند. در قرن گذشته ، چنین نیرومندانی (موسولینی ، هیتلر ، استالین ، مائو ، هیروهیتو ، فرانکو ، باتیستا ، امین ، چاوز ، موگابه ، سوکارنو ، ساموسا ، پینوشه) پیروان با غیرتی را به خود جلب کردند ، نفوذ قابل توجهی اعمال کردند و اغلب وحشیگری و خونریزی را تحمیل کردند.

در این قرن ، دیگر حاکمان توتالیتر از قدرت های خودکامه برخوردار هستند (پوتین ، مودی ، بولسونارو ، شی جین پینگ ، اوربان ، اردوغان ، لوکاشنکو ، مادورو و دیگران).

ایالات متحده از روسای جمهور عوام فریب در امان مانده است اما قطعاً شخصیت های تاریخی آمریکایی با گرایش صریح استبدادی وجود داشته اند: هوئی لانگ ، جو مک کارتی ، جی ادگار هوور ، جیمی هوفا ، جورج والاس ، چارلز کاولین و دیگران آثار برجسته ای برجای گذاشته اند.

جنبش های سیاسی استبدادی غالباً ماهیتی فرقه گونه دارند ، به این دلیل که رهبران کاریزماتیک آنها را هدایت می کنند ، پیروان پرشوری را به خود جلب می کنند ("مومنان واقعی") و باعث ایجاد احساسات و عصبانیت شدید در برخی "دیگران" می شوند.

من توصیه كلمه "فرقه" را توصیه می كنم زیرا سالها پیش ، من صدها نفر از اعضای فرقه های مذهبی ، "سیستم های اعتقادی شدید" جدید را در كشورهای مختلف مطالعه كردم. این گروهها رهبرانی مسیحی خودخوانده داشتند که مشتاقان پرشور آنها را به عنوان شبه خدایان می پرستیدند.

با این حال ، قبل از عضویت ، افرادی که بیشترین جذب این گروه ها را داشتند از زندگی شخصی و جامعه خود ناراضی بودند. آنها دست و پا می زدند ، از خود ناراضی بودند و فکر می کردند آیا هرگز احساس رضایت و اعتماد به نفس می کنند؟

آنها احساس بیگانگی از خانواده و جامعه داشتند (ناراحتی در موقعیت های اجتماعی ، مشارکت در کار ، مناسب نبودن). تضعیف روحیه (مالیخولیا ، ناامیدی ، بدبینی ، کینه) عزت نفس پایین (نارضایتی از خود ، مسیرها و آینده).

هنگامی که آنها در معرض گروههای با ایمان واقعی و رهبران کاریزماتیک قرار گرفتند ، مجذوب هیجان شدند. بسیاری از آنها پیوستند و در چند ماه اول عضویت خود ، احساس کردند که از زندگی ناقص خود "نجات یافته اند". آنها با کشف انرژی و معنایی که در زندگی آنها وجود نداشت ، احساس تحول کردند و بسیاری از آنها غیرت پیدا کردند. (این احساسات به ناچار از بین می روند.)

آنها به "چهار B" رسیده بودند که همه ما (همه) در تلاش آن هستیم: احساسات بودن (احساس زمین بودن ، اصالت ، خوش بینی). متعلق بودن (بخشی جدایی ناپذیر از یک گروه پذیرنده ، همفکر) ؛ اعتقاد (تعهد به ارزشها و ایدئولوژی) و خیرخواهی (احساس کمک به دیگران).

اما حتی در آن گروههای مذهبی عاشق صلح دوست ، برخی از اعضا (و رهبران) بودند که به ویژه عصبانی و پرخاشگر بودند ، و می خواستند "پاکت را فشار دهند" به رویارویی و درگیری ، و گاهی خشونت.

وقتی در یک دوره سورئال سورئال با تهدیدهای همزمان زندگی می کنیم سریع به جلو حرکت می کنیم: همه گیر COVID-19؛ نژادپرستی و سایر "ایزم های" نفرت انگیز ؛ قطب شدید سیاسی ؛ اختلافات اقتصادی در حال شکاف ؛ اثرات مخرب گرم شدن کره زمین ؛ غیرنظامیان دارای اسلحه و سلاح های خودکار.

این "طوفان کامل" ناآرامی های اجتماعی درگیر ، بر تمام سنین و نژادها ، ملیت ها ، ادیان و قومیت ها تأثیر می گذارد. برخی از آنها بسیار بدتر از دیگران هستند ، اما هیچ کس آسیب نمی بیند. مردم در مورد سلامتی ، خانواده ، مدرسه ، شغل ، درآمد و بقای خود اطمینان ندارند و می ترسند.

آنها نسبت به ادیسه شخصی و آینده خود احساس ناامنی می کنند. س questionsالات وجودی زیاد است: چرا ما در این وضعیت قرار داریم؟ ما به کجا می رویم؟ چه کسی ما را هدایت می کند؟ تکلیف همه ما چه خواهد شد؟

بسیاری از افراد ناراضی و ترس از این عوامل استرس زا آرام می گیرند و برخی دیگر توسط رهبران اقتدارگرایی که تخیلات خود را تحریک می کنند ، انرژی خود را جلب می کنند و قول می دهند از فشارهای بی وقفه راحت شوند ، اطمینان می یابند. آنها پیروان را با شدت خود الهام می دهند و خشم خود را معطوف نیروهای شوم می کنند. در این فضای گرم ، غیرت ، "ایسم" های نفرت انگیز و تئوری های توطئه فراوان است و به راحتی می تواند زمینه های رشد ستیزه جویی شود.

بد دهنی ها و ستیزه جویان اسیر سخنرانی های آتشین می شوند که قول می دهند کشور را از عناصر برانداز خلاص کنند و راه حل هایی برای بدبختی های آنها ارائه دهند. آنها سخنرانی های رهبر را باور می کنند و تحت تأثیر قوت او تحت تأثیر قرار می گیرند و احساسات شخصی آنها برافروخته و ملتهب می شود. آنها احساس قدرت می کنند ، اطمینان دارند که سرانجام اقدامات منسوخ سیاسی یا سایر اقدامات را از طرف آنها انجام خواهند داد. رهبران غالباً به عنوان یک "ناجی" واقعی شناخته می شوند که دشمنان خود را بی ضرر می کنند ، و آنها می توانند به سنت ها و ارزشهای مقدس بازگردند.

اعضای برانگیخته با خصومت شدید خود رشد می کنند. آنها انرژی می گیرند ، از ناراحتی شخصی آنها کاسته می شود ، زیرا در برنامه های اقدامات اصلاحی قرار گرفته اند.

در آن حالت ذهنی ، غیرتمندان چهار B را تحقق می بخشند: آنها در مورد روحیه و دنیای شخصی خود (بودن) احساس بهتری دارند. از بین رفتن و از بین رفتن روحیه آنها از بین می رود ، به ویژه در معاشرت افراد همفکر مشابهی (متعلق). تعصبات و اعتقادات تقویت شده آنها برای آنها حیاتی است ، و شور و حرارت آنها را تغذیه می کند (باور کردن). آنها متقاعد شده اند که آنچه انجام می دهند جهان را به مکان بهتری تبدیل خواهد کرد (خیرخواهی).

ما اغلب در تلویزیون و رسانه های اجتماعی شاهد این سناریو آشنا بوده ایم: در طی یک تظاهرات مسالمت آمیز علیه یک شکایت قانونی (نژادپرستی ، بی رحمی ، تیراندازی) ، مردان (معمولاً) ، اغلب از خارج از آن کلانشهر ، گاهی لباس نظامی تجهیزات جنگی و به شدت مسلح ، اغلب شعارها و تهدیدهای نژادپرستانه را تکرار می کنند ، زورگویی می کنند و باعث ایجاد آزار و اذیت می شوند ، با استفاده از خشونت فیزیکی و حتی در برخی مواقع با سلاح شلیک می کنند.

الگوی آنها ایجاد رعب و وحشت ، تحریک و التهاب است و به نظر می رسد بسیاری از آنها از برخوردهای خشونت آمیز لذت زیادی را متحمل می شوند. انگیزه آنها هرچه باشد ، مهمترین آنها "صرفه جویی در یک جنگ" است ، صرف نظر از سیاست یا شکایت.

اما برخی دیگر از افراد جامعه این مبارزان را بدخواهان ، زورگویان و زورگویان ترسناک می دانند ، به ویژه هنگامی که درگیری ها پس از درخواست رهبران مدنی برای تظاهرات مسالمت آمیز روی می دهد. پلیس (گارد ملی ، فرستادگان فدرال) ممکن است به تعداد زیادی ، گاهی اوقات به طور مثر ، در مواقعی دیگر با عواقب ناگوار پاسخ دهد. اما آنها اغلب به دلیل جلوگیری از خشونت و دست زدن به مسالمت آمیز با این شبه نظامیان خودخوان ضرر می کنند. آنها می دانند که خودشان مورد انتقاد و انتقاد عمومی قرار دارند و نمی خواهند با شبه نظامیان مسلح درگیر شوند.

اولین اصلاحیه ، حق بیان آزاد را که به حق از آن گرامی می داریم ، محفوظ دارد. شهروندان ناامید همیشه با انتقال نگرانی های عمیق خود ، تظاهرات علنی ، راهپیمایی و ابراز صریح و سرزنده از آن حق مسلم خود استفاده کرده اند. استدلال در مورد معتقدان واقعی غیرت دشوار است و با این وجود در موارد مختلف گفتگو و همکاری انجام شده است.

اما بدخواهان خشن ، ستیزه جویان شبه نظامی و تنش های نظامی در شبه نظامیان خودخوانده - چه با انگیزه اهداف شخصی ، بدخواهی شخصی ، اختلالات روانشناختی یا مواد مخدر یا الکل به آنها دامن زده شود - نمی تواند در جامعه دموکراتیک تحمل شود. مطمئناً کنترل آنها به عهده رهبران مدنی منتخب و پلیس است.

جوامعی که به دلیل سرخوردگی شدید شهروندان و درگیری های سیاسی قطبی پاره شده اند ، اغلب با تهدیدات افراد عوام فریبی روبرو می شوند که کینه های ناراضی و مبارزان جنگ طلب را بسیج می کنند. بنابراین ما با یک چالش و معمای بزرگ روبرو شده ایم: چگونه می توان از واریاتول ناشی از نیرومندهای عوام فریب که احساس نفرت و اقدامات خشونت آمیز را در مردان جوان مستعد تحریک می کنند ، کاسته یا جلوگیری کنیم؟