آسیب شناسی روانی: دیدگاه انسان گرایانه کارن هورنی

به نظر من ، تا حدودی تفکر در مورد سلامت روان و بیماری های روحی گیج می شود ، زیرا این اصطلاحات اختلال عملکرد مغز را از تمایلات رفتاری نامطلوب جدا نمی کند. به عنوان مثال ، با افسردگی ، به نظر می رسد که تقریباً 10 درصد موارد در درجه اول زیست شناختی است و 90 درصد یا بیشتر در درجه اول روانشناختی است. تفاوت بین این دو به دلیل پیامدهای درمان مهم است.

من اصطلاح را ترجیح می دهم آسیب شناسی روانی برای مشکلات روانی ، با روانی اشاره به روانشناسی و آسيب شناسي اشاره به نوعی ناراحتی که کیرکگارد در آن بحث کرد بیماری تا مرگ . من ترجیح می دهم اختلال روانی برای تمام مشکلات مغزی (نه فقط مغزی مستقر بلکه مغزی) مانند اسکیزوفرنی ، اختلال دو قطبی ، بیش فعالی ، اوتیسم و ​​برخی افسردگی ها و اضطراب ها.

عجیب ، افراد مبتلا به افسردگی روانشناختی اغلب آرزو می کنند که این بیماری بیولوژیکی باشد ، بخشی به این دلیل که افسردگی احساس می کند یک کیسه مواد شیمیایی بی روح است که فرد را به سمت یک مدل پزشکی سوق می دهد ، و بخشی دیگر به این دلیل که افراد افسرده گاهی فکر می کنند شما می گویید افسردگی تقصیر آنهاست یا اینکه اگر بگویید روانشناختی است واقعی نیست. برعکس ، افراد مبتلا به افسردگی های بیولوژیکی اغلب آرزو می کنند که این امر روانی باشد ، بنابراین می توانند در مورد آن کاری انجام دهند. خود هورنی به مسئله مسئولیت پذیری بدون سرزنش پرداخت: "آنچه در آن نفوذ نکرده ، درک هوشیارانه بودن [مشکل روانی] است خود مشکل ، که در واقع ایجاد می کند خود زندگی دشوار است ، و در نتیجه آن است که تا به به او برای انجام کاری در مورد آن پس از همه ، شما مسئولیت آمدن به داخل یا استفاده از چتر را بر عهده خود می گیرید ، حتی اگر باران شما تقصیر شما نیست.

هورنی ، به عنوان یک اومانیست ، "خود واقعی" را با بلوطی بالقوه تبدیل به درخت بلوط کرد. این تشبیه در تفکر او اساسی است. خود واقعی در رویاها و در خاطرات دوران کودکی بارزتر است. یک مرد بارها و بارها در خواب می بیند که در نوعی تیراندازی که دلایل آن را نمی داند زیر آتش است. پس از چند ماه درمان صرف بررسی احساسات و معانی مرتبط با تیراندازی و جستجوی لحظاتی در درمان شد که احساس کند درمانگر به سمت او تیراندازی می کند یا احساس می کند به سمت درمانگر تیراندازی می کند ، خواب می بیند که آتش می گیرد. در یک گودال روباه است ، اما یک پسر کوچک نیز وجود دارد که از ترس وحشی است. او سعی می کند پسر را آرام کند و از خواب بیدار می شود. هورنی می گوید پسر نشان دهنده خود واقعی است ، بخشی از او طبیعی و انسانی است و باید رشد کند.

هر کودک سالمی در حال واقعی سازی واقعی خود است و به کاوش ، روابط و نیازها توجه دارد. همانطور که او شروع به فکر می کند ، تفکر او در همان سرویس عمل می کند: درک جهان ، کشف و لذت بردن از بدن خود ، برقراری ارتباط با دیگران و حل خلاقانه مشکلات. اما همیشه مشکلی پیش می آید و کودک یا گاهی اوقات ، در بهترین حالت یا فراگیر ، در بدترین حالت احساس می کند که ، از نظر اصطلاحات هورنی ، او متعلق نیست. او به قدرت بزرگ خود ، تخیل خود روی می آورد و از آن سو mis استفاده می کند و نسخه ای ایده آل از خود ایجاد می کند که تلاش می کند آن را عملی کند یا وقتی احساس کند که به اکثر افراد تعلق ندارد یا تقریباً تمام وقت (افراد بی نظم شخصیت). به طور کلی ، وقتی مورد غفلت ، سوused استفاده یا خرابکاری قرار گرفتیم یا بدشانسی بردیم ، احساس می کنیم تعلق نداریم.

اگر به زندگی پس از مرگ اعتقادی ندارید ، پس تلاش برای تحقق بخشیدن به خود آرمانی مانند زندگی در ازای پاداش بهشت ​​است که به بهای بهره مندی بیشتر از زندگی روی زمین است. اگر به بهشت ​​اعتقاد دارید ، این قیاس خوبی نیست ، زیرا ویژگی اصلی خود آرمانی این است که فوق بشری است و دستیابی به آن غیرممکن است. این ظرفیت برای تصور یک خود کامل در جهانی کامل است که از یک خیال الهام بخش به یک هدف مرگبار جدی تبدیل می شود. تقریباً اگر کنار بگذاریم ، اگر فران لیبوویتز حق دارد وقتی می گوید نژادپرستی اساساً خیالی برتری است ، پس اساساً بیمارگونه است.

آسیب شناسی روانی با رد خود واقعی آغاز می شود و ادعا می شود که فرد در واقع خود ایده آل است ، چیزی که هورنی آن را جستجوی شکوه و جلال نامید. آسیب شناسی روانشناختی عبارتست از فداکاری انرژی در جهت تحقق بخشیدن به خود آرمانی و نه در جهت توسعه خود واقعی - چیزی که هورنی آن را استبداد لازم می نامید. فرد روان رنجور به جای تلاش برای تهیه مواد مغذی ، آفتاب و آب برای بلوط ، تلاش خود را برای نقاشی درخت بلوط انجام می دهد و ادعا می کند که نقاشی واقعی است. آسیب شناسی روانشناختی تاکید بیش از حد بر تبلیغات است تا تولید محصول ، استفاده از تخیل برای جایگزینی و نه برای توسعه خودمان.

از دیدگاه خود آرمانی ، خود واقعی غیر انسانی است و قابل تحمل نیست ، که هورنی آن را نفرت از خود خواند. نیازهای انسان برای خود آرمانی تحقیرآمیز است ، که با خود واقعی مثل پدر یا مادر بدی که با کودک رفتار می کند ، غفلت می کند ، بدرفتاری می کند یا او را خراب می کند ، رفتار می کند. اضطراب عبارت است از آگاهی غبغب از عدم تحقق خود آرمانی. افسردگی توفنده تلاش برای به فعلیت رساندن آن است.

تمام درختان بلوط ایده آل تقریباً یکسان به نظر می رسند: قوی ، مستقیم ، بلند و برگ دار. هورنی فکر کرد که تصاویر ایده آل از انسان ها می توانند بسیار متفاوت از یکدیگر به نظر برسند ، بخشی تحت تأثیر ترجیحات فرهنگی و خانوادگی قرار دارند و تا حدی برای پنهان کردن توهین به خود واقعی یا استفاده از یک ویژگی خاص.

به عنوان مثال ، برخی از افراد ممکن است در ظاهر دوست داشتنی و خودآزمایی ظاهر شوند و برخی دیگر در ظاهر استادانه و متکبر تخصص دارند. بیشتر اوگنوس اوپوس ، نوروز و رشد انسان ، به توصیف سه نوع کمال گرایی اختصاص دارد: تسلط و دوست داشتن ، همانطور که اشاره شد ، و آزادی به عنوان سوم. این سه نوع همچنین می توانند برچسب ابرقهرمان ، مقدس و عارف باشند. اکثر افراد هر سه حالت را هر از گاهی اتخاذ می کنند ، اما افراد ناامید بیشتر تمایل به تخصص دارند. (قصد نوشتن داشتم بیمارتر به جای ناامیدتر ، اما ظاهراً بسیاری از خوانندگان فکر می کنند بیمارتر توهین آمیز است تا دلسوزانه. از قضا ، به نظر می رسد آنها همان خوانندگانی هستند که می خواهند آسیب شناسی روانی آنها مانند یک بیماری جسمی درمان شود.)

کمال گرایی ابرقهرمان به راحتی قابل ریت است ، زیرا ادعاهایی درباره همه چیز ، قدرت مطلق و اهمیت وجود دارد که به راحتی به عنوان تلاش برای ابرانسان بودن شناخته می شود. ابرقهرمان ممکن است انکار کند که توانایی احساس اضطراب یا افسردگی را دارند و در عوض این حالت ها را به نبرد با نیروها یا اشخاصی تبدیل می کند که تلاش می کنند جلال بخشیدن به خود ایده آل را تضعیف کنند.

قدیس ، متخصص در زمینه دوست داشتنی بودن ، دشوارتر است ، زیرا آنها به ندرت ادعاهای صریح و بی نقصی را مطرح می کنند ، که غیر مقدس خواهد بود. آنها همیشه به دیگران گرایش دارند و ممکن است مدتها بدون آزار دیگران بروند ، اما سرانجام ادعای مقدس بودن و نشانه گیری فضیلت احساس برتری آنها نسبت به دیگران (و نسبت به خود) را ناخوشایند می کند.مقدس می تواند اضطراب و افسردگی خود را از بین ببرد زیرا یک مقدس ممکن است از تحقیر یا پیراهن مو لذت ببرد. استین بک آنها را در ذهن خود نوشت وقتی نوشت: "بعضی از مردم فکر می کنند خوب شدن جلال بیماری آنها توهین است."

عارف ، متخصص در آزادی ، از تعریف - توسط بدن ، فرهنگ و انسانیت خودداری می کند. آنها از هر قاعده مستثنی هستند. آنها اعتقاد دارند (چه به طور مداوم و چه به صورت لحظه ای) که می توانند ذهن را جلب کنند یا بخوانند یا با تمایل به متفاوت بودن ماهیت خود را تغییر دهند ، از حساب کالری ، زمان و پول معاف هستند و اگر این کار را نکنید از شما اجتناب می کنند موافقت کنید که آن را نیز باور کنید عارف معمولاً آنقدر دور نمی زند که احساس اضطراب یا افسردگی کند ، اما وقتی این کار را می کند ، سعی می کند از شرایط ، ازدواج یا شغلی که باعث می شود چنین احساسی داشته باشند فرار کند. آلبرت الیس گفت که ایده بزرگ اومانیسم این است که هیچ ابرانسان و غیر بشری وجود ندارد. هورنی ممکن است اضافه کرده باشد که هیچ انسان دیگری وجود ندارد ، کسی جزیره نیست ، جدا از نگرانی های انسان ، جدا از بدن خود.

صرف نظر از آنچه در درمان اتفاق می افتد ، هرچه بیشتر درمانگر به بیمار احساس کند که خود واقعی در درمان تعلق دارد ، خود ایده آل شده کمتر مورد نیاز است. برعکس ، هرچه بیمار بیشتر در منافع ایده آل خود سرمایه گذاری کند - هر چه بیمار بیشتر از خود واقعی خوار باشد - دشوارتر است که بیمار بیمار خود را نشان دهد و خود را متعلق به خود واقعی کند. چنین بیمارانی عمیقاً بر این باورند که یک درمانگر متمایل به خود واقعی در تلاش است تا آنها را با زیر سوال بردن قابلیت دستیابی به خود ایده آل تحقیر کند.

برای یافتن یک درمانگر ، لطفاً به فهرست درمان روانشناسی امروز مراجعه کنید.