Myth Of Plato’s Cave (معنی و تاریخچه این تمثیل)

محتوا

• استعاره ای که سعی در تبیین واقعیت دوگانه ای دارد که ما درک می کنیم.
• افلاطون و افسانه غار او
• چراغ ها و سایه ها: ایده زندگی در یک واقعیت خیالی
• اسطوره غار امروز
• 1. نیرنگ و دروغ
• 2. رهایی
• 3. معراج
• 4. بازگشت

استعاره ای که سعی در تبیین واقعیت دوگانه ای دارد که ما درک می کنیم.

افلاطون در مورد غار یکی از تمثیلهای بزرگ فلسفه آرمان گرایی است که روش تفکر فرهنگهای غربی را مشخص کرده است.

درک آن به معنای شناخت سبک های فکری است که قرن ها در اروپا و آمریکا و همچنین مبانی نظریه های افلاطون مسلط بوده است. بیایید ببینیم از چه چیزی تشکیل شده است.

افلاطون و افسانه غار او

این افسانه تمثیلی از نظریه ایده های مطرح شده توسط افلاطون است و در نوشته هایی که بخشی از کتاب جمهوری است ، آمده است. اساساً ، توصیف یک موقعیت خیالی است که به درک شیوه ای که افلاطون رابطه بین فیزیکی و دنیای ایده ها را درک کرده کمک کرد، و اینکه چگونه از طریق آنها حرکت می کنیم.

افلاطون با صحبت درمورد برخی از مردان که از بدو تولد تا عمق یک غار همچنان زنجیر بسته باقی مانده اند ، هرگز نتوانسته اند آن را ترک کنند و در حقیقت ، بدون توانایی بازگشت به عقب ، برای فهمیدن منشا آن زنجیرها ، صحبت می کنند.

بنابراین ، آنها همیشه در حالی که زنجیرها از پشت به آنها چسبیده اند ، به یکی از دیواره های غار نگاه می کنند. پشت سر آنها ، در فاصله معینی و تا حدی بالای سرشان قرار گرفته ، آتشی است که منطقه را کمی روشن می کند و بین آن و زنجیرزنان دیواری قرار دارد که افلاطون آن را برابر با نیرنگهایی است که توسط ترفندها و نیرنگ ها انجام می شود. تا ترفندهای آنها مورد توجه قرار نگیرد.

بین دیوار و آتش مردان دیگری نیز وجود دارند که اشیایی را که از بالای دیوار بیرون زده اند با خود حمل می کنند ، به طوری که سایه آنها بر روی دیوار پیش بینی شده است که مردان زنجیر شده فکر می کنند. به این ترتیب آنها شبح درختان ، حیوانات ، کوههای دور ، افرادی که می آیند و می روند و ... را می بینند.

چراغ ها و سایه ها: ایده زندگی در یک واقعیت خیالی

افلاطون معتقد است که ، به همان اندازه که صحنه عجیب است ، آن مردان زنجیری شده ای که توصیف می کند شبیه ما هستند انسانها ، از آنجا که نه آنها و نه ما چیزی بیش از آن سایه های مغالطه آمیز ، که واقعیتی فریبنده و سطحی را شبیه سازی می کنند ، نمی بینند. این داستان داستانی که با نور آتش نشان می شود آنها را از واقعیت دور می کند: غاری که در آن زنجیر شده اند.

با این حال، اگر یکی از این افراد بخواهد خود را از زنجیر رها کند و به عقب نگاه کند ، از واقعیت گیج و آزرده خواهد شد : چراغ آتش باعث می شود نگاهش را دور کند ، و چهره های تار و تاریکی که ممکن است ببیند کمتر از آنهایی که می تواند ببیند واقعی به نظر می رسند. سایه هایی که همه زندگی خود را دیده اید به همین ترتیب ، اگر کسی مجبور شود این شخص را به سمت آتش سوق دهد و از کنار آن بگذرد تا زمانی که از غار خارج شود ، نور آفتاب آنها را بیشتر آزار می دهد و آنها می خواهند به منطقه تاریک برگردند.

برای اینکه بتوانید واقعیت را با تمام جزئیات آن به تصویر بکشید ، باید به آن عادت کنید ، وقت و تلاش خود را صرف دیدن چیزها مثل آنچه که در آن است ، نکنید بدون اینکه درگیر سردرگمی و دلخوری شوید. با این حال ، اگر در برهه ای به غار برگردد و دوباره با مردان زنجیر بسته دیدار کند ، از کمبود نور خورشید نابینا می ماند. به همین ترتیب ، هر آنچه در مورد دنیای واقعی می توانست بگوید با تحقیر و تحقیر روبرو خواهد شد.

اسطوره غار امروز

همانطور که دیدیم ، اسطوره غار مجموعه ای از ایده های بسیار رایج برای فلسفه ایده آلیستی را گرد هم آورده است: وجود حقیقتی مستقل از نظرات انسان ها ، وجود فریب های مداوم که باعث می شود از آن دوری کنیم. حقیقت و تغییر کیفی در دستیابی به این حقیقت دخیل است: به محض اینکه مشخص شد ، دیگر بازگشتی وجود ندارد.

این مواد را می توان برای زندگی روزمره نیز استفاده کرد، به ویژه به روشی که رسانه ها و نظرات سلطه گرانه نقطه نظرات و طرز تفکر ما را شکل می دهند بدون اینکه متوجه شویم. بیایید ببینیم که چگونه مراحل افسانه غار افلاطون می تواند با زندگی فعلی ما مطابقت داشته باشد:

1. نیرنگ و دروغ

این فریب ها ، که می تواند ناشی از تمایل به نگه داشتن دیگران با اطلاعات کم باشد یا از عدم پیشرفت علمی و فلسفی ، پدیده سایه هایی است که در امتداد دیواره غار رژه می روند. از نظر افلاطون ، این فریب دقیقاً ثمره نیت کسی نیست ، بلکه نتیجه این است که واقعیت مادی فقط بازتاب واقعیت واقعی است: دنیای ایده ها.

یکی از جنبه هایی که توضیح می دهد چرا دروغ چنین تأثیری در زندگی انسان دارد این است که ، از نظر این فیلسوف یونانی ، از آنچه از نظر سطحی مشهود به نظر می رسد ، تشکیل شده است. اگر دلیلی برای س somethingال کردن چیزی نداشته باشیم ، چنین نمی کنیم و نادرستی آن غالب است.

2. رهایی

عمل خلاص شدن از زنجیر اعمال شورشی است که ما معمولاً انقلاب می نامیم، یا تغییر الگوی. البته سرکشی آسان نیست ، زیرا بقیه پویایی اجتماعی در جهت مخالف است.

در این صورت این یک انقلاب اجتماعی نیست ، بلکه یک انقلاب فردی و شخصی است. از طرف دیگر ، رهایی به معنای دیدن این است که بسیاری از درونی ترین باورها دچار تزلزل می شوند ، که باعث عدم اطمینان و اضطراب می شود. برای از بین رفتن این حالت ، ادامه پیشرفت به معنای کشف دانش جدید ضروری است. از نظر افلاطون ماندن بدون هیچ کاری امکان پذیر نیست.

3. معراج

عروج به حقیقت فرایندی پرهزینه و ناخوشایند است که شامل رها کردن است عمیقا نگه داشته اعتقادات. به همین دلیل ، این یک تغییر بزرگ روانشناختی است که در چشم پوشی از یقینات قدیمی و گشودن به حقایق ، که از نظر افلاطون بنیان آنچه واقعاً وجود دارد (چه در ما و چه در اطراف ما) منعکس می شود.

افلاطون در نظر گرفت که گذشته مردم به نوعی شرایط فعلی را تجربه می کنند و به همین دلیل تصور می کرد که یک تغییر اساسی در نحوه درک امور باید لزوماً به ناراحتی و ناراحتی منجر شود. در واقع ، این یکی از ایده هایی است که در روش او برای نشان دادن آن لحظه از طریق تصویر کسی که سعی دارد به جای ساکت نشستن از یک غار بیرون بیاید ، روشن است و با رسیدن به بیرون ، نور کور اتاق را دریافت می کند . واقعیت

4. بازگشت

بازگشت آخرین مرحله اسطوره است که متشکل از انتشار ایده های جدید است، که به دلیل تکان دهنده بودن ، می تواند باعث ایجاد سردرگمی ، تحقیر یا نفرت از زیر سال بردن دگم های اساسی ساختار جامعه شود.

با این حال ، از نظر افلاطون ، ایده حقیقت با مفهوم خوب و خوب همراه بود ، شخصی که به واقعیت اصیل دسترسی داشته است ، وظیفه اخلاقی دارد که دیگران را از شر جهل خلاص کند ، و بنابراین او مجبور است که خود را گسترش دهد دانش

افلاطون به همان روشی که معلم خود ، سقراط ، معتقد بود قراردادهای اجتماعی در مورد رفتار مناسب ، تابع فضیلت ناشی از دستیابی به دانش واقعی است. بنابراین ، اگرچه عقاید کسانی که به غار بازمی گردند تکان دهنده است و حملات دیگران را ایجاد می کند ، حکم به اشتراک گذاشتن حقیقت آنها را مجبور به مقابله با این دروغهای قدیمی می کند.

این آخرین ایده باعث می شود افسانه غار افلاطون دقیقاً داستانی در مورد آزادی فردی نباشد. این تصوری از دسترسی به دانش است که از یک دیدگاه فردگرایانه شروع می شودبله: این فرد است که ، با وسایل شخصی خود ، از طریق مبارزه شخصی علیه توهمات و فریب ها ، چیزی که در رویکردهای آرمان گرایانه مكرر است و مبتنی بر مقدمات سوسیپسیسم است ، به واقعیت دسترسی پیدا می كند. با این حال ، هنگامی که فرد به آن مرحله رسید ، باید دانش را به بقیه برساند.

البته ، ایده اشتراک حقیقت با دیگران دقیقاً یک عمل دموکراتیک سازی نبود ، همانطور که امروز می توانستیم آن را درک کنیم. این صرفاً یک وظیفه اخلاقی بود که از نظریه افکار افلاطون سرچشمه می گرفت و لازم نبود که به بهبود شرایط مادی زندگی در جامعه تبدیل شود.